تصاویر خوب زیادی از سیاره زهره و سطح آن وجود نداد. «فاصله» به تنهایی نمی‌تواند کمبود نسبی تصاویر از این همسایه نزدیک به زمین را توضیح دهد.
زهره (ناهید) و مریخ دو سیاره‌ی همسایه زمین هستند، اما بشر تاکنون اکتشافات شایان توجهی در سطح مریخ انجام داده است.
ناهید یا ونوس یک سیاره جذاب است که تقریباً اندازه، جرم، چگالی و ترکیبی مشابه با زمین دارد؛ از این‌رو اغلب به زهره، سیاره خواهر دوقلو زمین می‌گویند. در تئوری زهره می‌توانست مانند زمین تکامل‌یافته باشد؛ اما این موضوع بسیار با آنچه در واقعیت اتفاق افتاده است، تفاوت دارد.
لیست گسترده مأموریت‌های ناموفق به این سیاره نشان از نامهربانی این سیاره دارد. از میان ۹ مأموریت اول به زهره، تنها یک مورد پرواز توسط فضاپیمای Mariner 2 ناسا، موفقیت‌آمیز بود. اولین برخورد موفقیت‌آمیز با زهره در سال ۱۹۶۵ زمانی رخ داد که فضاپیمای Venera 3 شوروی در موقعیتی که ۸ ماموریت قبلی شوروی شکست خورده بود، موفق شد.
اولین فرود زمانی رخ داد که Venera 7 در سال ۱۹۷۰ بر روی زهره فرود آمد. Venera 8 دو سال بعد فرود آمد. Venera 9 در سال ۱۹۷۵ به دور زهره چرخید و به زمین نشست. سپس اتحاد جماهیر شوروی ۹ کشتی دیگر را به زهره فرستاد که آخرین آن Vega 2 در سال ۱۹۸۴ بود.
همانطور که در The Planetary Society دیده می شود، بهترین عکس‌های بشریت روی زهره در اوایل دهه ۱۹۸۰ توسط Venera 9 ،Venera 10 ،Venera 13 و Venera 14 گرفته شده است.
از سوی دیگر، ناسا در سال ۱۹۷۸ یک مأموریت موفق با Pioneer Venus 2 انجام داد اما هرگز بر روی زهره فرود نیامد. درحال‌حاضر فضاپیمای داوینچی ناسا با هدف مطالعه‌ی سیاره زهره در سال ۲۰۳۱ در حال توسعه است. داوینچی مطالعه خود را بر فرود جوی متمرکز خواهد کرد اما ممکن است داده‌های سطحی را برای چند دقیقه ارسال کند.
درحالی‌که ناسا ممکن است به زهره نرفته باشد، کاوشگر فضایی Mariner 2 آن در سال ۱۹۶۲ اولین فضاپیمایی بود که از سیاره‌ای فراتر از زمین بازدید کرد و توانست یک اسکن ۴۲ دقیقه‌ای از ناهید انجام دهد. این اسکن اطلاعات ارزشمندی را درباره ونوس از جمله فضای سوزان آن نشان داد. درک آنچه در زهره رخ داده است ممکن است به ما کمک کند تا بتوانیم بهتر از آب‌وهوای زمین محافظت کنیم.
بیشتر بخوانید:
گرمای شدید روی زهره، همراه با فشار اتمسفر خردکننده آن، دلیلی است که سطح این سیاره را بسیار غیرمهمان‌نواز کرده است. دمای سطح این سیاره از ۴۳۷ تا ۴۸۲ درجه سانتی‌گراد متغیر است.
کاوش مریخ هم چندان آسان نیست، اما میانگین دمای سطح آن با ۶۳- درجه سانتی‌گراد، چالش بسیار کمتری برای مهندسان به حساب می‌آید.
فشار در سطح سیاره زهره بیش از ۹۰ برابر فشار در سطح زمین است. چنین فشاری فقط در عمق ۹۰۰ متری دریاهای زمین وجود دارد. زمین و زهره تقریباً نیروی گرانشی یکسانی دارند، اما جو زهره بسیار متراکم‌تر و ضخیم‌تر از زمین است. جو زهره تقریباً به‌طور کامل از کربن‌دی‌اکسید تشکیل شده است. جو این سیاره همچنین دارای مقادیر اندکی نیتروژن و ابرهای سولفوریک اسید است. این ترکیب منجر به ایجاد اثر گلخانه‌ای می‌شود که سطح این سیاره را حتی از عطارد هم داغ‌تر می‌کند.
زمین و زهره مقادیر مشابهی کربن‌دی‌اکسید در اتمسفر خود دارند، اما زهره هیچ گیاه، اقیانوس یا سنگ کربناته‌ای ندارد که به مهار آن کمک کند. درنتیجه کربن‌دی‌اکسید راهی به جز رفتن به جو ندارد.
جو متراکم زهره همچنین دیدن سطح سیاره را از فضا، حداقل در طیف مرئی، غیرممکن می‌کند. تنها راه برای ثبت تصاویر با نور مرئی فرود آمدن روی سطح است که بسیار چالش‌برانگیز است؛ زیرا زنده ماندن در سطح آن غیرممکن است.
باتوجه به آنچه گفتیم اکنون می‌دانید که اگر زهره فوراً یک فضاپیما را نسوزاند، مطمئناً آن را خرد خواهد کرد. Venera 13 افتخار طولانی‌ترین ماندگاری در زهره را دارد که توانست برای ۱۲۷ دقیقه زنده بماند.
در حالی که تصویر بالا نزدیک به ۵۰ سال قدمت دارد، یکی از بهترین عکس‌های رنگی واقعی از زهره است. در این تصویر از زهره که توسط فضاپیمای Mariner 10 گرفته شده، ناسا از تکنیک‌های پردازش تصویر مدرن استفاده کرده است. تصویر اصلی سمت چپ در سال ۱۹۷۴ زمانی که فضاپیما با سرعت از زهره دور شد، گرفته شد.
58321
