حضانت فرزند تا ۷ سالگی

موضوع حضانت فرزند تا ۷ سالگی از حساس ترین و پیچیده ترین مسائل حقوقی است که قلب هر پدر و مادری را به درد می آورد، به ویژه در شرایط جدایی که آینده دلبندشان در هاله ای از ابهام قرار می گیرد. قانون گذار ایران، با در نظر گرفتن نیازهای عاطفی و جسمانی کودک در سال های اولیه زندگی، اولویت حضانت را تا پایان هفت سالگی برای هر دو جنس فرزندان به مادر سپرده است.

در این دوران مهم و سرنوشت ساز، تصمیمات قانونی بر پایه ی مصلحت و سلامت روحی و جسمی کودک اتخاذ می شود تا آسیبی به او وارد نگردد. گاهی اوقات این تصمیم گیری ها می تواند دشوار و پر از چالش باشد، چرا که والدین باید میان احساسات خود و آنچه به صلاح کودکشان است، تعادل برقرار کنند. در این مقاله، ما تلاش می کنیم تا با زبانی صمیمی و تجربه محور، پیچیدگی های قانونی حضانت فرزند زیر ۷ سال را برای شما شفاف سازی کنیم، از مفهوم حضانت گرفته تا شرایط سلب آن و مسیر پیش روی والدین، تا بتوانید با آگاهی کامل گام بردارید.

مفهوم و مبانی قانونی حضانت: چرا این موضوع اینقدر مهم است؟

واژه حضانت از ریشه حضن به معنای آغوش گرفتن می آید و در فرهنگ ما با حس عمیق نگهداری و مراقبت همراه است. از نظر حقوقی، حضانت به معنای نگهداری و تربیت جسمی و روحی فرزند است. این مفهوم فراتر از صرف تأمین نیازهای مادی است؛ حضانت یعنی فراهم آوردن محیطی امن و سرشار از محبت که کودک بتواند در آن رشد کند و بالنده شود. باید بدانیم که حضانت، هم یک حق برای والدین است که از فرزند خود مراقبت کنند و هم یک تکلیف که قانون بر دوش آن ها گذاشته است. این موضوع در ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی به زیبایی بیان شده است: «نگاه داری اطفال هم حق و هم تکلیف ابوین است.» این یعنی هیچ یک از والدین نمی توانند به سادگی از بار این مسئولیت شانه خالی کنند.

تفاوت حضانت و ولایت: دو مفهوم نزدیک اما متفاوت

بسیاری از افراد حضانت و ولایت را با یکدیگر اشتباه می گیرند، اما این دو در حقوق خانواده ایران تفاوت های اساسی دارند. ولایت قهری به معنای اختیار قانونی پدر و پدربزرگ پدری برای اداره امور مالی و غیرمالی فرزندان صغیر (به طور کلی تا سن بلوغ) است. این اختیار دائمی و بدون نیاز به حکم دادگاه است. در حالی که حضانت بیشتر بر جنبه ی نگهداری فیزیکی، تربیت روزمره و تأمین نیازهای عاطفی کودک تمرکز دارد و می تواند با حکم دادگاه تغییر کند. پدر و ولی قهری فرزند می تواند در مورد مسائلی مانند تحصیل، ازدواج و سفر فرزند تصمیم گیری کند، اما حضانت به این معناست که چه کسی مسئولیت مراقبت روزانه و زندگی کودک را بر عهده دارد.

نگاهی به تحولات قوانین حضانت در ایران

قوانین مربوط به حضانت در ایران، ریشه در قانون مدنی و قانون حمایت خانواده دارد. یکی از مهم ترین اصلاحات در این زمینه، مربوط به ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی است. در گذشته، حضانت فرزند پسر تا دو سالگی با مادر بود و پس از آن به پدر منتقل می شد، در حالی که حضانت فرزند دختر تا هفت سالگی با مادر بود. این تفاوت، اغلب چالش های عاطفی و عملی فراوانی برای خانواده ها ایجاد می کرد. با اصلاح این ماده، قانون گذار با نگاهی عمیق تر به نیازهای روانی و عاطفی کودکان، اولویت حضانت را تا پایان هفت سالگی برای هر دو جنس فرزندان (دختر و پسر) به مادر واگذار کرد. این تغییر نشان دهنده ی درک اهمیت نقش مادر در سال های اولیه رشد کودک و تلاش برای حفظ آرامش و ثبات عاطفی اوست.

اولویت مادر در حضانت فرزند تا ۷ سالگی: آرامش در آغوش مادر

تصور کودکی که در سال های ابتدایی زندگی خود به آغوش و مراقبت مادرش نیازمند است، تصویری است که قانون گذار ایران به خوبی آن را درک کرده است. ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی به صراحت بیان می کند که «برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن حضانت با پدر است.» این اولویت بخشی به مادر، ریشه در نیازهای عمیق عاطفی، جسمی و روانی کودک دارد. در این سنین، مادر نقشی بی بدیل در تغذیه، بهداشت، رشد عاطفی و شکل گیری شخصیت کودک ایفا می کند. جدا کردن کودک از مادر در این دوره حساس، می تواند پیامدهای ناگواری برای سلامت روان و آینده او داشته باشد، از همین رو قانون گذار این حکم مهم را صادر کرده است.

حضانت فرزند دختر تا ۷ سالگی: دلبستگی های ناگسستنی

طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند دختر تا پایان هفت سالگی بر عهده مادر قرار گرفته است. این یعنی مادر حق دارد و موظف است تا پایان این سن از دختر خود نگهداری کند. این دوره، زمانی برای ایجاد دلبستگی های عمیق و پایه ریزی سلامت روانی کودک است و حضور مادر در کنار دخترش، آرامشی مثال زدنی به او می بخشد. نکته ای که همواره باید به یاد داشت این است که حتی با وجود حضانت مادر، پدر از حق ملاقات با فرزند خود محروم نمی شود. حق ملاقات با فرزند، مانند حق حضانت، برای هر دو والد حیاتی است و نمی توان بدون دلیل موجه و به صلاح کودک، آن را سلب کرد. این ملاقات ها، فرصتی برای حفظ رابطه پدر و فرزندی فراهم می کند که برای رشد سالم کودک ضروری است.

حضانت فرزند پسر تا ۷ سالگی: تغییری برای مصلحت فرزند

همانطور که اشاره شد، قانون حضانت فرزند پسر تا پیش از اصلاح ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، با فرزند دختر متفاوت بود. در قانون سابق، حضانت فرزند پسر تنها تا پایان دو سالگی بر عهده مادر بود و پس از آن به پدر منتقل می شد. این وضعیت اغلب باعث دل شکستگی مادران و جدایی زودهنگام کودکان پسر از آغوش گرم مادر می شد. خوشبختانه، با اصلاح ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، این نابرابری برطرف شد و اکنون حضانت فرزند پسر نیز، دقیقاً مانند فرزند دختر، تا پایان هفت سالگی بر عهده مادر قرار دارد. این تغییر، گامی بزرگ در جهت حمایت از مصلحت و نیازهای عاطفی کودکان بود، زیرا یک فرزند پسر نیز در سال های ابتدایی زندگی خود به همان اندازه یک فرزند دختر به مراقبت های مادرانه نیازمند است. این حکم قانونی، تا زمانی که دلیلی موجه برای سلب حضانت از مادر وجود نداشته باشد، لازم الاجراست.

حق ملاقات فرزند: پلی میان دل ها

زمانی که والدین از یکدیگر جدا می شوند و حضانت فرزند به یکی از آن ها واگذار می گردد، حق ملاقات با فرزند برای والد دیگر بسیار اهمیت پیدا می کند. این حق، نه تنها برای والد، بلکه برای سلامت روحی و عاطفی کودک نیز حیاتی است. ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی به روشنی بیان می کند: «در صورتی که به علت طلاق یا به هر جهت دیگر، ابوین طفل در یک منزل سکونت نداشته باشند، هر یک از ابوین که طفل تحت حضانت او نمی باشد، حق ملاقات با فرزند خود را دارد.» این حق، اصلی است و تنها در شرایط بسیار خاص و زمانی که دادگاه تشخیص دهد ملاقات با والد، مصلحت کودک را به خطر می اندازد، می تواند محدود یا به صورت موقت معلق شود، اما معمولاً قابل سلب کامل نیست. حفظ این ارتباط، به کودک اطمینان می دهد که هر دو والد او را دوست دارند و در زندگی اش حضور دارند، حتی اگر با هم زندگی نکنند.

حضانت فرزند تا ۷ سالگی، هم حق و هم تکلیفی است که قانون گذار برای والدین تعیین کرده تا از سلامت جسمی و روانی کودکان در حساس ترین سال های زندگی شان محافظت شود.

موارد استثنائی و چالش های تغییر حضانت قبل از ۷ سالگی

اگرچه قانون به روشنی اولویت حضانت فرزند تا ۷ سالگی را به مادر داده است، اما زندگی همیشه مسیر مستقیمی ندارد و گاهی شرایطی پیش می آید که این قاعده تغییر می کند. این تغییرات معمولاً با درد و رنج بسیاری برای والدین و به ویژه برای کودکان همراه است. دادگاه ها در این شرایط همواره به دنبال حفظ مصلحت و بهترین منافع کودک هستند و تلاش می کنند تا با دقت فراوان، تصمیمی عادلانه و دلسوزانه بگیرند.

شرایط سلب حضانت از مادر: وقتی مصلحت کودک در خطر است

سلب حضانت از مادر قبل از ۷ سالگی یک موضوع بسیار جدی است و تنها در شرایطی رخ می دهد که ثابت شود نگهداری کودک توسط مادر، سلامت جسمی یا تربیت اخلاقی او را به خطر می اندازد. ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی این شرایط را تعیین کرده است. دادگاه با بررسی دقیق مستندات و شواهد، و با اولویت قرار دادن مصلحت طفل، ممکن است حکم به سلب حضانت از مادر بدهد. مهمترین دلایل سلب حضانت از مادر عبارتند از:

• اعتیاد زیان آور: اگر مادر به مواد مخدر، الکل یا قمار اعتیاد شدیدی داشته باشد که به زندگی کودک آسیب برساند.
• فساد اخلاقی و فحشا: معروفیت مادر به فساد اخلاقی و ارتکاب فحشا که می تواند به تربیت اخلاقی طفل لطمه وارد کند.
• جنون مادر: ابتلای مادر به بیماری های روانی که به تشخیص پزشکی قانونی، او را از صلاحیت نگهداری کودک خارج کند.
• تکرار ضرب و جرح خارج از عرف کودک: اگر مادر به صورت مکرر و غیرمتعارف کودک را مورد آزار جسمی قرار دهد.
• عدم مواظبت و انحطاط اخلاقی: هرگونه رفتار یا شرایط زندگی مادر که سلامت جسمانی یا تربیت اخلاقی طفل را به خطر اندازد.
• ازدواج مجدد مادر: این مورد یکی از شایع ترین دلایل سلب حضانت از مادر است. قانون مدنی ازدواج مجدد مادر را یکی از موجبات سلب حضانت می داند، با این حال دادگاه همواره مصلحت کودک را در نظر می گیرد و اگر تشخیص دهد که علیرغم ازدواج مجدد مادر، ادامه حضانت او به صلاح کودک است (مثلاً پدر فاقد صلاحیت باشد یا جدایی از مادر آسیب روحی شدید به کودک بزند)، ممکن است به همان حکم سابق باقی بماند. اما در حالت کلی، ازدواج مجدد مادر می تواند منجر به سلب حضانت شود.

عدم تمایل یا توانایی مادر به حضانت: بار مسئولیتی که جابجا می شود

چه اتفاقی می افتد اگر مادری که حضانت فرزند تا ۷ سالگی را بر عهده دارد، خودش تمایلی به نگهداری فرزند نداشته باشد یا به دلایل مختلف (مانند بیماری شدید، مشکلات مالی حاد و…) نتواند از او مراقبت کند؟ در چنین شرایطی، تکلیف حضانت به پدر منتقل می شود. از آنجایی که حضانت هم حق و هم تکلیف است، پدر نیز موظف است این مسئولیت را بر عهده بگیرد، مگر اینکه او نیز صلاحیت لازم را نداشته باشد که در این صورت دادگاه به دنبال راه حل های دیگری به صلاح کودک خواهد بود.

فوت یکی از والدین در دوره حضانت زیر ۷ سالگی: سرنوشت کودک در غیاب یک والد

زندگی پر از اتفاقات پیش بینی نشده است، و گاهی یکی از والدین در سنین کودکی فرزند، دار فانی را وداع می گوید. در این شرایط، قانون گذار تکلیف حضانت را به روشنی مشخص کرده است:

• فوت پدر: اگر پدر فرزند فوت کند، حضانت به طور کامل به مادر واگذار می شود. در این حالت، حتی پدربزرگ پدری نیز نمی تواند حضانت را از مادر سلب کند، مگر اینکه ثابت شود مادر فاقد صلاحیت نگهداری فرزند است و ادامه حضانت او به ضرر کودک است. ولایت قهری اما با فوت پدر به پدربزرگ پدری منتقل می شود که این با حضانت متفاوت است. ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی و ماده ۴۳ قانون حمایت خانواده بر این موضوع تأکید دارند.
• فوت مادر: در صورت فوت مادر، حضانت به پدر منتقل می شود. پدر به عنوان ولی قهری و دارنده حق حضانت، مسئولیت نگهداری و تربیت فرزند را بر عهده خواهد گرفت.

در صورتی که هر دو والد فوت کرده باشند، قانون تلاش می کند تا نزدیک ترین خویشاوند کودک را برای حضانت تعیین کند. در این شرایط، حضانت و ولایت قهری به جد پدری (پدربزرگ پدری) منتقل می شود، مگر اینکه او نیز فاقد صلاحیت باشد که در این صورت دادگاه با در نظر گرفتن مصلحت طفل، تصمیم گیری خواهد کرد.

حضانت فرزند در ازدواج موقت: ابهاماتی که قانون روشن کرده است

گاهی این سوال مطرح می شود که وضعیت حضانت فرزند حاصل از ازدواج موقت چگونه است. قانون مدنی در این خصوص هیچ تفاوتی بین فرزندان حاصل از ازدواج دائم و موقت قائل نشده است. بنابراین، تمامی قوانین و مقررات مربوط به حضانت فرزند، از جمله اولویت مادر در حضانت فرزند تا ۷ سالگی، در مورد فرزندان حاصل از ازدواج موقت نیز اعمال می شود. پس از ۷ سالگی، حضانت به پدر منتقل می شود و پس از رسیدن به سن بلوغ، فرزند می تواند خود انتخاب کند که با کدام یک از والدین زندگی کند.

حضانت فرزند پس از ۷ سالگی: دوران جدیدی از زندگی کودک

رسیدن فرزند به سن هفت سالگی، نقطه ی عطفی در مسیر حضانت اوست. پس از گذراندن این سال های حساس در کنار مادر، قانون گذار شرایط جدیدی را برای ادامه نگهداری و تربیت کودک پیش بینی کرده است. در این دوره، تمرکز نه تنها بر نیازهای عاطفی بلکه بر رشد اجتماعی، آموزشی و شخصیتی کودک نیز قرار می گیرد و نقش هر دو والد در زندگی او اهمیت دوچندان پیدا می کند.

انتقال حضانت به پدر پس از ۷ سالگی

همانطور که ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی تصریح کرده است، «برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن حضانت با پدر است.» این بدان معناست که پس از پایان هفت سالگی فرزند، چه دختر باشد و چه پسر، حضانت او به پدر منتقل می شود. این انتقال تا زمان رسیدن فرزند به سن بلوغ ادامه خواهد داشت. بلوغ شرعی برای دختران ۹ سال قمری و برای پسران ۱۵ سال قمری است.

حق انتخاب فرزند پس از بلوغ: صدای خود کودک به گوش می رسد

یکی از مهمترین مراحل در بحث حضانت، زمانی است که فرزند به سن بلوغ می رسد. در این مرحله، قانون به خواست و اراده خود فرزند احترام می گذارد. پس از رسیدن به سن بلوغ (۹ سال قمری برای دختر و ۱۵ سال قمری برای پسر)، فرزند دیگر تحت حضانت هیچ یک از والدین نیست و می تواند به صورت مستقل تصمیم بگیرد که می خواهد با کدام یک از پدر و مادرش زندگی کند. دادگاه نیز در این شرایط به نظر و خواست فرزند بالغ شده احترام می گذارد و او را مجبور به زندگی با یکی از والدین نمی کند. این حکم قانونی، نمادی از اهمیت دادن به استقلال و حق تصمیم گیری فردی در مراحل مهم زندگی است.

نقش دادگاه در اختلاف والدین پس از ۷ سالگی: اولویت با مصلحت طفل

با اینکه قانون، اولویت حضانت پس از ۷ سالگی را به پدر داده است، اما این یک حکم مطلق نیست. ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی همچنین بیان می کند که «در صورتی که پس از هفت سالگی در مورد حضانت طفل بین پدر و مادر اختلاف نظر باشد، دادگاه با رعایت مصلحت طفل هر تصمیمی که مقتضی بداند اتخاذ می کند.» این جمله، سنگ بنای تصمیمات دادگاه در این زمینه است. دادگاه در این مرحله، به هیچ وجه به میل و خواست والدین توجهی ندارد و تنها فاکتور تعیین کننده، مصلحت و منافع بلندمدت کودک است. عواملی مانند:

• شرایط زندگی و توانایی هر یک از والدین برای تأمین نیازهای مادی و معنوی فرزند.
• شرایط تحصیلی و محیط آموزشی مناسب.
• رشد اجتماعی و اخلاقی کودک در کنار کدام والد.
• سلامت جسمی و روحی هر یک از والدین.
• نزدیکی محیط زندگی یکی از والدین به مدرسه و دوستان کودک.

همگی در تصمیم گیری دادگاه تأثیرگذار هستند. دادگاه ممکن است از طریق کارشناسی مددکاری اجتماعی یا روانشناسی، به بررسی دقیق وضعیت کودک و والدین بپردازد تا بهترین تصمیم را برای آینده او اتخاذ کند.

پس از هفت سالگی، اگرچه حضانت به طور معمول به پدر منتقل می شود، اما در صورت بروز اختلاف، دادگاه با در نظر گرفتن مصلحت و آینده روشن کودک، تصمیم نهایی را می گیرد.

مراحل و نکات کاربردی در دعوای حضانت: قدم به قدم در مسیر قانونی

مواجه شدن با مسائل حقوقی مربوط به حضانت فرزند، می تواند تجربه ای سخت و پرفشار باشد. درک مراحل قانونی و آشنایی با نکات کاربردی، می تواند این مسیر را برای والدین آسان تر کند. هرچند که پیچیدگی های این پرونده ها نیازمند مشاوره با وکیل متخصص است، اما آگاهی اولیه به شما کمک می کند تا با دید بازتری قدم بردارید.

دعوای سلب حضانت و مراحل آن

اگر یکی از والدین معتقد باشد که والد دیگر صلاحیت لازم برای نگهداری از فرزند را ندارد و ادامه حضانت او به مصلحت کودک نیست، می تواند اقدام به طرح دعوای سلب حضانت کند. این دعوا، یک پرونده حقوقی حساس است که مراحل خاص خود را دارد:

1. تنظیم دادخواست: ابتدا باید یک دادخواست حقوقی دقیق و مستدل تنظیم شود. در این دادخواست، تمامی دلایل و مستندات مربوط به عدم صلاحیت والد مورد نظر باید ذکر شود.
2. ارائه مستندات و ادله: جمع آوری شواهد و مدارک محکمه پسند، از جمله شهادت شهود، گزارش های پزشکی قانونی (در موارد ضرب و جرح یا بیماری روانی)، گزارش های مددکاری اجتماعی و هرگونه سند یا مدرک دیگری که ادعای شما را اثبات کند، حیاتی است.
3. پیگیری در دادگاه: پس از ثبت دادخواست در سامانه ثنا و ارجاع به دادگاه خانواده، جلسات رسیدگی تشکیل می شود. در این جلسات، دادگاه به اظهارات طرفین گوش می دهد و مدارک ارائه شده را بررسی می کند. گاهی نیز برای تشخیص مصلحت طفل، از نظرات کارشناسی استفاده می شود.

آیا امتناع از حضانت فرزند امکان پذیر است؟

همانطور که پیش تر نیز اشاره شد، حضانت فرزند هم حق و هم تکلیف والدین است. این بدان معناست که هیچ یک از پدر و مادر نمی توانند به طور خودسرانه از نگهداری و مراقبت از فرزند خود امتناع کنند. اگر مادری که حضانت فرزند تا ۷ سالگی بر عهده اوست، از این تکلیف سر باز زند، حضانت به پدر منتقل می شود. حال اگر پدر نیز از پذیرش حضانت امتناع کند، تکلیف چیست؟ در این شرایط، قانون به صورت مستقیم ضمانت اجرایی برای مجبور کردن والدین به پذیرش حضانت تعیین نکرده است، اما دادگاه می تواند در صورت تمکن مالی والدین، آن ها را به پرداخت نفقه و هزینه های نگهداری فرزند محکوم کند. در نهایت، اگر هیچ یک از والدین صلاحیت یا تمایل به حضانت نداشته باشند، کودک تحت نظارت نهادهای حمایتی (مانند بهزیستی) قرار می گیرد.

مدارک لازم برای طرح دعوای حضانت یا سلب آن

برای طرح دعوای حضانت یا سلب آن، ارائه مدارک و مستندات کافی به دادگاه ضروری است. این مدارک شامل موارد زیر می شوند:

• سند ازدواج و در صورت جدایی، سند طلاق.
• شناسنامه و کارت ملی والدین و فرزند.
• در صورت نیاز و در موارد خاص، استعلام پزشکی قانونی (برای اثبات بیماری، اعتیاد، یا ضرب و جرح).
• درخواست تحقیق محلی و گزارش های مربوط به آن (برای بررسی شرایط محیط زندگی و نگهداری کودک).
• ادله و مستندات دیگر مانند شهادت شهود، سوگند، پیامک ها یا هر مدرکی که به اثبات ادعای شما کمک کند.
• وکالت نامه در صورتی که از طریق وکیل اقدام می کنید.

لزوم مشاوره با وکیل متخصص خانواده: چرا به یک متخصص نیاز داریم؟

پرونده های حضانت، به دلیل ماهیت عاطفی و پیچیدگی های قانونی خود، نیازمند دقت و تخصص فراوان هستند. یک وکیل متخصص خانواده، با دانش حقوقی و تجربه عملی خود، می تواند راهنمای ارزشمندی برای شما باشد. او می تواند در مراحل مختلف از جمله تنظیم دادخواست، جمع آوری مستندات، حضور در جلسات دادگاه و دفاع از حقوق شما و فرزندتان، به بهترین نحو عمل کند. مشاوره با وکیل، نه تنها از اتلاف وقت و انرژی شما جلوگیری می کند، بلکه احتمال دستیابی به نتیجه مطلوب را نیز به طور چشمگیری افزایش می دهد.

سوالات متداول

حضانت فرزند دوقلو چگونه است؟

حضانت فرزندان دوقلو نیز مانند سایر فرزندان است و تفاوتی ندارد. اگر دوقلوها زیر ۷ سال باشند، حضانت آن ها با مادر است. پس از ۷ سالگی تا زمان بلوغ با پدر خواهد بود و بعد از بلوغ، خودشان می توانند انتخاب کنند با کدام والد زندگی کنند. دادگاه همواره مصلحت هر دو فرزند را جداگانه در نظر می گیرد.

آیا ازدواج مجدد پدر تاثیری در حضانت او دارد؟

خیر، قانون مدنی ازدواج مجدد پدر را از موارد سلب حضانت محسوب نمی کند. برخلاف مادر، ازدواج مجدد پدر به طور خودکار باعث سلب حضانت از او نمی شود. مگر اینکه ازدواج مجدد پدر، به نحوی اثبات شود که سلامت جسمی یا تربیت اخلاقی طفل را به خطر اندازد که در این صورت دادگاه می تواند با تشخیص مصلحت کودک، در مورد حضانت تصمیم گیری کند.

نفقه فرزند در دوره حضانت مادر بر عهده کیست؟

وظیفه پرداخت نفقه فرزند، بر عهده پدر است و حضانت مادر، این تکلیف را از پدر سلب نمی کند. حتی اگر حضانت فرزند با مادر باشد، پدر موظف به تأمین هزینه های زندگی فرزند از جمله خوراک، پوشاک، مسکن، تحصیل و درمان است.

اگر مادر بیمار باشد حضانت به چه کسی می رسد؟

در صورتی که مادر به بیماری جسمی یا روحی مبتلا باشد که توانایی نگهداری و مراقبت از فرزند را از او سلب کند و به تشخیص پزشکی قانونی یا نظر کارشناس، این بیماری خطرناک یا ناتوان کننده باشد و سلامت کودک را به خطر اندازد، حضانت می تواند از مادر سلب و به پدر یا در شرایط خاص، به شخص دیگری واگذار شود. همواره مصلحت طفل در اولویت است.

مدت زمان ملاقات با فرزند چقدر است؟

مدت زمان و چگونگی ملاقات با فرزند در صورت عدم توافق والدین، توسط دادگاه تعیین می شود. معمولاً دادگاه یک یا دو روز در هفته یا هر دو هفته یک بار (مثلاً آخر هفته ها) را برای ملاقات تعیین می کند. این زمان و مکان باید به گونه ای باشد که ضمن حفظ ارتباط والد و فرزند، به مصلحت و آرامش کودک لطمه ای وارد نشود و برنامه روزمره او را مختل نکند.