کروموزومِ عشق و مهربانی – روابط عمومی

این‌ها را دختر جوانی که سندرم داون دارد، در نمایشگاه نقاشی‌ بچه‌های سندرم داون اصفهان تعریف می‌کند. این نمایشگاه که از دیروز پنجشنبه (۲۲آذرماه) در  اصفهان گشایش یافت، فقط گوشه‌ای از خلاقیت و توانمندی این گروه است. بچه‌های سندرم داون یک کروموزوم بیشتر دارند که آن را کروموزومِ عشق و مهربانی می‌نامیم؛ چون سرتاسر وجود آن‌ها با عاطفه و محبت و نیکی سرشته است. در ادامه، گفت‌وگوی روابط عمومی با برخی از مادران، بچه‌های سندرم داون و یکی از گردانندگان این نمایشگاه می‌خوانید.

مادر جوانی که تنها فرزندش، یعنی امیررضا، سندرم داون دارد، به خبرنگار روابط عمومی گفت: باید بپذیریم که بچه‌های سندرم داون در مقایسه با دیگر افراد، در برخی حوزه‌ها کم‌توان‌تر هستند، اما منصفانه نیست اگر دریای خلاقیت و استعداد این بچه‌ها را نادیده بگیریم. هر بچۀ سندرم داون یک استعداد فوق‌العاده دارد که باید کشف شود و فرصت پیشرفت پیدا کند.

او به تأکید بر اینکه بچه‌های سندرم داون بسیار مهربان و خوش‌قلب‌اند، ادامه داد: این بچه‌ها برای اینکه بتوانند استعداد خود را در رشته‌های مختلف بروز دهند، باید از سنین کم موردتوجه قرار بگیرند، چون دورۀ کودکی، به‌خصوص از بدو تولد تا هفت‌سالگی برای آن‌ها دورۀ بسیار مهمی است و در آینده‌شان تأثیر جدی دارد. گفتاردرمانی و کاردرمانی به‌موقع هم برای این گروه مسئله‌ای حیاتی است.

این مادر که پسرش حدود ۱۹ سال دارد، خاطرنشان کرد: خانواده و دوستان و اطرافیان بچه‌های سندرم داون می‌توانند بر زندگی او تأثیر مثبت بگذارند. بنابراین، اطرافیان این بچه‌ها باید دقت و توجه بسیاری به این گروه داشته باشند. من از شش‌ماهگی متوجه شدم که پسرم سندرم داون دارد و از همان موقع گفتاردرمانی و کاردرمانی را برای او آغاز کردم. امیر مانند بچه‌های دیگر از هفت‌سالگی به مدرسه رفت.

آموزش‌وپروش در حق بچه‌های سندرم داون اجحاف می‌کند

این زن جوان افزود: یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این بچه‌ها و اجحافی که در حقشان می‌شود، آموزش است. بچه‌های سندرم داون را می‌توان در دسته‌های مختلف مرزی یا خفیف، متوسط و شدید قرار داد. مدارس ما و آموزش‌وپرورش کودکان استثنایی باید آن‌قدر پیشرفته باشد که این بچه‌ها بتوانند در کلاس‌های مختلف و متناسب با سطح خودشان درس بخوانند. متأسفانه این بچه‌ها را سر یک کلاس می‌گذارند، درحالی‌که نیازهای متفاوتی دارند. بچه‌های سندرم داون در سطوح گوناگون به محتوای درسی متفاوتی نیاز دارند. من تابه‌حال مدرسه‌ای در استان اصفهان ندیده‌ام که بتواند به این ظرافت‌ها توجه نشان دهد.

او در ادامه از کمبود تنوع رشته‌ برای این گروه گلایه و تصریح کرد: در شهرستان فولادشهر که ما هستیم فقط رشتۀ باغبانی است و هیچ رشتۀ فنی حرفه‌ای دیگر یا هنرستانی برایشان وجود ندارد. پسرم برای اینکه از تحصیل بازنماند و در جامعه حضور داشته باشد، به‌اجبار همین رشتۀ باغبانی را انتخاب کرد، درحالی‌که استعدادها و علایق دیگری دارد.

مادر امیررضا سپس اظهار کرد: پسرم نقاشی هم می‌کشد. سنتور می‌زند و تا امروز دستگاه شور را کامل آموخته است. به‌طورکلی، بچه‌های داون استعداد جالب‌توجهی در موسیقی دارند. پسر من حتی یک سال از کلاس سنتورش را به‌طور آنلاین یاد گرفت. امیدوارم این حرف‌ها به گوش مسئولان برسد و از این بچه‌ها حمایت کنند.

در ادامه، امیررضا نیز به خبرنگار روابط عمومی توضیح داد: من امیررضا هستم. کلاس یازدهم هستم و رشتۀ باغبانی می‌خوانم. نقاشی‌ام را به نمایشگاه آوردم که بفروشم. چند نقاشی به نمایشگاه آوردم. یکی از آن‌ها «تابلوی برگ» است که خودم بدون کمک خانم استادم کار کردم. یک نقاشی دیگر هم بدون کمک از آسمان کشیدم. من فقط پنجشنبه‌ها نقاشی می‌کشم. سنتور هم خیلی علاقه دارم.

امکانات و خدمات جامعه برای بچه‌های داون بسیار کم است

مادر زهرا که دختری ۲۳ساله است در گفت‌وگو با روابط عمومی بیان کرد: زهرا بزرگ‌ترین فرزندم است که سندرم داون دارد. به‌جز او دو فرزند دیگر هم دارم. در جامعۀ ما نه‌فقط برای بچه‌های سندرم داون، بلکه به‌طورکلی برای همۀ بچه‌های با نیازهای ویژه و دارای معلولیت محدودیت‌های بسیاری وجود دارد، چون امکانات و خدمات خیلی کم است.

او ادامه داد: دخترم دیپلم استثنایی دارد و تا الان چندین بوم هم نقاشی کرده است. دخترم متأسفانه چندین بیماری دارد. ارگ یکی از علایق زهرا است و مدتی هم می‌نواخت، اما به‌خاطر دغدغه‌های شخصی دیگر نتوانستیم او را به کلاس ببریم. البته تأکید می‌کنم که توانایی نواختن این ساز را دارد.

زهرا نیز به خبرنگار روابط عمومی توضیح داد: من زهرا بودم. نقاشی‌های من اینجاست. مربی دارم. ما قرمز و زرد را قاتی می‌کردیم و همان‌جا (کلاس) می‌کشیدیم. بعد با مشکی قایق می‌کشیدم. گفتم خلوت است و خب درخت اضافه می‌کنیم. نقاشی برایم سخت است. حوصله می‌خواهد. یک نقاشی دیگر هم دارم، خانه است. یک نقاشی خیلی قشنگِ شبِ یلدا است.

سپس مادر حامد، پسری که ۳۵ سال دارد، در گفت‌وگو با روابط عمومی اظهار کرد: ۳۵ سال خیلی است! ۳۵ سال است که در کنار حامدم و کنارش می‌مانم! حامد سال‌ها است که نقاشی می‌کشد. یکی از علایق او چرم‌دوزی است. بسیار به کار با چرم علاقه دارد. در حوزه‌های غیردرسی واقعاً پیشرفت کرد و اگر آموزش درست دریافت کند، استعدادش را نشان می‌دهد. مخصوصاً در برخوردهای اجتماعی خیلی خوب رفتار می‌کند. عاشق تبلت است و نقاشی را دوست دارد! حامد از بدو تولد تا الان بیماری خاصی نداشته است.

بچه‌های سندرم داون نیز آینده‌سازان جامعه هستند

سارا حامدی از گردانندگان نمایشگاه بچه‌های سندرم داون اصفهان به روابط عمومی گفت: یکی از اهداف مهم این نمایشگاه آگاه‌کردن خانواده‌هایی است که فرزند سندرم داون دارند. درست است که بچه‌های سندرم داون یک کروموزوم بیشتر دارند، اما افراد خلاقی هستند و ما نیاز داریم که خانواده‌ها این موضوع را بدانند. بچه‌های سندرم داون نیاز به آموزش و کاردرمانی دارند. مخصوصاً اگر تشخیص به‌موقع اتفاق بیفتد و از بدو تولد به آن‌ها توجه شود، این بچه‌ها واقعاً پیشرفت می‌کنند و می‌درخشند.

او سپس یادآور شد: هنوز برخی از خانواده‌های سندرم داون برایشان دشوار است که بپذیرند فرزند استثنایی و خلاق دارند. ما به بچه‌های سندرم داون بچه‌های «استثناییِ خلاق» می‌گوییم، چون به توانمندی‌ها و استعدادهایشان باور داریم. این بچه‌ها نیز به سهم خودشان می‌توانند آیندۀ جامعه را بسازند و بنابراین به توجه و حمایت نیاز دارند.

این مسئول نمایشگاه با اشاره به نگرش خانواده‌ها خاطرنشان کرد: افرادی هستند که دوست ندارند فرزند داون خود را بزرگ کنند و می‌گویند ما در خانواده‌مان از این بچه‌ها نداشتیم و می‌خواهیم به بهزیستی تحویل دهیم. درواقع، این افراد آگاه نیستند و شناخت کافی از دنیای این بچه‌های فوق‌العاده مهربان و خوش‌قلب ندارند.

حامدی افزود: بعضی از پدر و مادرها وقتی متوجه می‌شوند که چنین کودکی دارند، بسیار گریه و بی‌تابی می‌کنند که حالا ما این بچه‌ را چطور بین فامیل و دوستان ببریم. برای اینکه این وضعیت دگرگون شود، به تغییر در نگرش‌ تک‌تک افراد جامعه نیازمندیم. بخشی از این دگرگونی با برپایی چنین نمایشگاه‌هایی محقق می‌شود. تأکید می‌کنم که نمایشگاه نقاشی کودکان سندرم داون فقط گوشه‌ای از توانمندی آن‌ها است. این بچه‌ها سازهای مختلفی می‌نوازند و در هنرهای دستی گوناگونی مهارت دارند.

انتهای پیام