بر اساس یک گزارش شفاف، درست در حوالی هالووین، دانشمندان چیزی مرموز و عجیب را کشف کرده اند که در لبه منظومه شمسی در حال رخ دادن است و آن هلیوپوز است که مرز بین افق یا هلیوسفر است. را در بر می‌غیرد) و محیط بین ستاره ها و فضای عمیق (ماده بین ستاره ها) است، به نظر می رسد که در فرآیند امواج قرار دارد و به شکل غیر منتظره زوایای مورب ایجاد می کند.
مانند فضا، هلیوپوز نیز بخشی از منظومه شمسی است که در معرض ذرات و یون های اعماق فضا قرار دارد. هلیوپوز مرز هلیوسفر یا ناحیه کروی خورشید است. در هلیوپوز میدان مغناطیسی خورشیدی و باد خورشیدی قرار دارد که از پروتون ها و الکترون ها تشکیل شده است.
هلیوسفر مانند حبابی است که بادهای خورشیدی را جذب می کند. Horsphere کل منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی را شامل می شود که پلوتو را کیلومترها دورتر از مدارش در بر می گیرد. پلاسمای دمیده شده از خورشید (طوفان های خورشیدی) این حباب ها را در برابر فشار گازهای بین ستاره ای، هیدروژن مولکولی و هلیوم که در کهکشان راه شیری توزیع شده اند، ایجاد و حفظ می کند.
جریان باد خورشیدی از خورشید شروع می شود و با سرعت زیاد به منطقه شوک پایانی می رسد تا اینکه با رسیدن به این منطقه ناگهان کند می شود. منطقه ای که بعد از خروجی قرار دارد به هلیوشث معروف است. وسط ناحیه بیرونی خورشید است و مرز بیرونی آن هلیوسفر در نظر گرفته می شود. منطقه هلیوسفر را مکث خورشیدی یا هلیوپوز نیز می نامند.
شکل کلی حباب هلیوسفر بسته به فشار و چگالی گازهایی که از منظومه شمسی عبور می کنند و همچنین شکل خورشید تغییر می کند و یک کره دقیق و کامل نیست. فقدان داده ها و ناشناخته بودن و ناشناخته بودن این مناطق باعث شده است تا نظریه های زیادی برای مدل سازی این مناطق وجود داشته باشد.
البته این مفهوم کلی که هلیوپوز شکل خود را تغییر می دهد، جدید نیست. در طول دهه گذشته، محققان متوجه شده اند که هلیوپوز ثابت نیست. آنها این کشف را با استفاده از داده های وویجر 1 و وویجر 2 انجام دادند. ماهواره بررسی مرزهای بین ستاره ای ناسا (IBEX) تنها فضاپیمایی است که تا کنون هلیوسفر را ترک کرده است.
کاوشگر مرز بین ستاره‌ای ناسا (IBEX) انتشار اتم‌های خنثی پرانرژی (ENAs) را که هنگام تعامل باد خورشیدی و محیط بین ستاره‌ای ایجاد می‌شوند، مطالعه می‌کند.
اریک زیرنشتاین، فیزیکدان فضایی در دانشگاه پرینستون، می‌گوید که فضاپیمای وویجر تنها اندازه‌گیری مستقیم و در محل این مرزها را ارائه می‌کند، اما فقط در یک نقطه از فضا و زمان، و IBEX به ارائه این داده‌ها کمک می‌کند.
دانشمندان از این داده ها برای ایجاد مدل هایی استفاده کرده اند که چگونگی تغییر هلیوپوز را پیش بینی می کند. به طور خلاصه، باد خورشیدی و محیط بین ستاره ای یکدیگر را فشار داده و فشار می دهند تا مرزی همیشه متحرک ایجاد کنند.
تحقیقات اخیر در مورد هلیوپوز داده هایی را نشان داده است که با یافته های قبلی در تناقض است. در طی یک دوره چند ماهه در سال 2014، ماهواره IBEX درخشندگی اتم‌های خنثی پرانرژی یا ENA را ثبت کرد که نشان‌دهنده اختلاف در هلیوپوز است و تیم بعداً دریافت که این اختلاف با مدل‌ها ناسازگار است.
علاوه بر این، دانشمندان با مطالعه تاریخ سفرهای وویجر 1 و وویجر 2، دریافتند که هلیوپوز در مدت زمان بسیار کوتاهی به طور چشمگیری تغییر کرده است. وجود چنین شکاف بزرگی بین ورودی کاوشگر و فضای بین ستاره ای که به ترتیب در سال های 2012 و 2018 رخ داد به این توضیح کمک می کند. اما این نوع حرکت از طریق هلیوپوز نیز با این مدل در تضاد است.
در نهایت، محققان در مقاله‌ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، این تفاوت‌ها را «جذاب‌کننده و بالقوه بحث‌برانگیز» نامیدند.
زیرنشتاین می گوید که دانشمندان قصد دارند به مطالعه هلیوپوز ادامه دهند، به این امید که بینش بیشتری از کاوشگر نقشه برداری و شتاب بین ستاره ای ناسا (MAP) به دست آورند، یک ماهواره جدید و بهبود یافته که می تواند ENA ها را شناسایی و تعیین کند. این ماهواره در سال 2025 به فضا پرتاب خواهد شد.
دانشمندان می گویند تا آن زمان فقط می توانیم به این پدیده مرموز که در اعماق منظومه شمسی رخ می دهد فکر کنیم.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان