شروع سفر زیر دریایی تایتانیک

سفرهای زیر دریایی به اعماق اقیانوس، به ویژه برای بازدید از بقایای کشتی تایتانیک، همواره با ترکیبی از کنجکاوی، هیجان و ریسک همراه بوده است. آغاز چنین سفرهایی، پر از پیچیدگی های فنی، آماده سازی های دقیق و امید به کشف رازهای پنهان در تاریکی های ژرف دریاست. با این حال، حادثه زیردریایی تایتان در سال ۲۰۲۳، به وضوح نشان داد که این ماجراجویی های اعماق دریا می توانند پایانی تراژیک داشته باشند و خطرات پنهان در اقیانوس را به شکلی دردناک یادآوری کنند.

فراخوان اعماق؛ رویای سفر به تایتانیک

کشتی تایتانیک، با تاریخچه غرق شدن خود در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲، نه تنها یک نماد از پیشرفت مهندسی بشری در آن دوران بود، بلکه تبدیل به اسطوره ای غم انگیز از غرور و شکنندگی انسان در برابر قدرت طبیعت شد. این افسانه، هر ساله میلیون ها نفر را در سراسر جهان مجذوب خود می کند و میل به کاوش لاشه آن را در دل اعماق اقیانوس شعله ور می سازد. برای دهه ها، لاشه تایتانیک تنها در خیال انسان ها پرسه می زد، اما با پیشرفت فناوری زیردریایی، رویای دسترسی به این گنجینه تاریخی به واقعیت پیوست.

شروع پدیده ای جدید در اکتشافات زیردریایی، با ظهور سفرهای کاوشگرانه علمی آغاز شد که رفته رفته به سمت گردشگری های لوکس و پرمخاطره نیز متمایل گشت. این سفرها، که در ابتدا به معدود متخصصان و کاوشگران محدود می شدند، با گذشت زمان به فرصتی برای افراد ثروتمند و ماجراجو تبدیل شدند تا خود را به چالش بکشند و از نزدیک شاهد بقایای کشتی افسانه ای تایتانیک باشند. این انگیزه، ترکیبی از کنجکاوی، تمایل به تجربه منحصربه فرد و البته توانایی مالی بالا را می طلبید.

در میان تمامی این سفرها، حادثه زیردریایی تایتان در سال ۲۰۲۳ به برجسته ترین و غم انگیزترین نمونه از این دست ماجراجویی ها تبدیل شد. این اتفاق، نه تنها توجه جهانی را به خود جلب کرد، بلکه پرسش های جدی درباره ایمنی، مقررات و اخلاقیات سفرهای گردشگری به اعماق اقیانوس را مطرح ساخت. بررسی دقیق چگونگی شروع این سفرها، به ویژه سفر تراژیک تایتان، و ارائه بستر تاریخی و فنی آن، می تواند ابعاد مختلف این پدیده منحصربه فرد را روشن سازد.

تایتانیک: افسانه، واقعیت و مکانی در اعماق

تاریخچه غرق شدن کشتی تایتانیک در سال ۱۹۱۲، داستانی است که از نسل ها به نسل دیگر منتقل شده و همواره بر ذهنیت عمومی تاثیر گذاشته است. این کشتی عظیم، که تصور می شد غرق نشدنی است، در اولین سفر خود پس از برخورد با یک کوه یخ، به زیر آب رفت و جان بیش از ۱۵۰۰ نفر از مسافران و خدمه خود را گرفت. این فاجعه، نه تنها یکی از بزرگترین تلفات دریایی در زمان صلح بود، بلکه تاثیری عمیق بر استانداردهای ایمنی دریایی و نگرش انسان به قدرت طبیعت گذاشت.

برای دهه ها، مکان دقیق لاشه تایتانیک یک راز باقی مانده بود تا اینکه در سال ۱۹۸۵، دکتر رابرت بالارد و تیمش با استفاده از فناوری های نوین زیردریایی، موفق به کشف این لاشه در عمق حدود ۳۸۰۰ متری اقیانوس اطلس شمالی شدند. این کشف، آغاز عصر جدیدی در کاوش های اعماق دریا و همچنین برافروخته شدن دوباره کنجکاوی عمومی درباره تایتانیک بود. از آن زمان، لاشه تایتانیک به یکی از مهم ترین جاذبه های زیرآبی جهان تبدیل شده است.

لاشه تایتانیک در منطقه ای معروف به «منطقه نیمه شب» (Midnight Zone) قرار دارد. این منطقه با شرایط محیطی فوق العاده چالش برانگیز شناخته می شود: فشار سهمگین آب، تاریکی مطلق، و دمای انجماد. این شرایط، هرگونه عملیات کاوش یا بازدید را به یک ماموریت پیچیده و پرخطر تبدیل می کند. فشار آب در این عمق می تواند هزاران برابر فشار سطح دریا باشد، و هرگونه نقص در طراحی یا ساخت زیردریایی می تواند فاجعه آفرین باشد.

با وجود تمامی این چالش ها، تایتانیک همچنان جذابیت بی بدیلی برای انسان ها دارد. این جذابیت ریشه در چندین عامل دارد: ابعاد تاریخی و داستان های انسانی غم انگیز مسافران آن، نمادی از غرور و شکست بشر، و البته فرصتی برای مشاهده یکی از بزرگترین تراژدی های دریایی تاریخ از نزدیک. این کشش به سمت اعماق و رویارویی با نمادی از گذشته، انگیزه ای قدرتمند برای شروع سفرهای زیردریایی به سمت لاشه تایتانیک بوده است.

از رؤیا تا واقعیت: شرکت اوشن گیت و آغاز سفرهای گردشگری

در سال ۲۰۰۹، استاکتون راش، مهندس و کارآفرین آمریکایی، شرکت اوشن گیت (OceanGate) را با دیدگاهی بلندپروازانه تاسیس کرد: «دموکراتیزه کردن دسترسی به اعماق اقیانوس». هدف او تنها کاوش علمی نبود، بلکه می خواست فرصت بازدید از نقاط ناشناخته اقیانوس، از جمله لاشه تایتانیک، را برای افراد عادی (البته با توان مالی بالا) فراهم کند. این ایده، تلفیقی از ماجراجویی، گردشگری لوکس و فناوری نوین بود.

نحوه شکل گیری ایده سفرهای گردشگری به لاشه تایتانیک، از همین جاه طلبی و میل به نوآوری نشات می گرفت. راش معتقد بود که می توان با طراحی زیردریایی هایی با استفاده از مواد و تکنیک های جدید، سفرهای اعماق دریا را ایمن تر و در دسترس تر کرد. انگیزه های مالی و ماجراجویانه، اوشن گیت را به سمت برگزاری تورهای اختصاصی برای بازدید از تایتانیک سوق داد. این تورها، برای هر مسافر، هزینه ای سرسام آور معادل ۲۵۰ هزار دلار داشت که به وضوح نشان دهنده ماهیت خاص و لوکس این تجربه بود.

قبل از حادثه سال ۲۰۲۳، اوشن گیت چندین سفر موفق به لاشه تایتانیک و سایر مناطق عمیق اقیانوس انجام داده بود. این سفرهای اولیه، تجربیات ارزشمندی را برای شرکت فراهم کرده و اعتماد به نفس لازم را برای ادامه فعالیت ها ایجاد کرده بودند. مسافران این سفرها، عمدتاً افراد ثروتمند و ماجراجو بودند که به دنبال تجربه ای فراتر از گردشگری های معمول و به دنبال رویدادهایی منحصربه فرد و هیجان انگیز بودند. آن ها به نوعی خود را پیشگام در نوع جدیدی از گردشگری می دیدند، گردشگری در اعماق تاریک اقیانوس.

با این حال، هزینه های هنگفت و طبیعت پرمخاطره این سفرها، همیشه سؤالاتی را در مورد ایمنی و مقررات آن ها مطرح می کرد. در حالی که اوشن گیت بر نوآوری و استفاده از فناوری های پیشرفته تاکید داشت، برخی کارشناسان در مورد رویکرد شرکت نسبت به استانداردهای ایمنی بین المللی نگرانی هایی داشتند. این تضاد دیدگاه ها، بعدها به موضوعی محوری در بررسی حادثه زیردریایی تایتان تبدیل شد.

شروع سفر تراژیک تایتان: لحظات اولیه و سرنشینان

زیردریایی تایتان، شناوری به طول ۶.۷ متر و وزن ۱۰۴۳۲ کیلوگرم، با ظرفیت پنج نفر، نقطه آغازین سفر تراژیک ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳ بود. طراحی آن از ترکیب الیاف کربن و تیتانیوم ساخته شده بود که بنا به ادعای سازندگان، مقاومت لازم را در برابر فشارهای اعماق اقیانوس فراهم می کرد. با این حال، استفاده از کنترلر گیمینگ برای هدایت زیردریایی، یکی از ویژگی های بحث برانگیز آن بود که بسیاری از متخصصان را به تعجب واداشت.

مسافران این سفر ماجراجویانه، ترکیبی از افراد سرشناس و علاقه مند به اکتشافات اعماق بودند که هر کدام داستان و سابقه ای منحصربه فرد داشتند:

• استاکتون راش: مدیرعامل و بنیان گذار شرکت اوشن گیت که خود نیز یک مهندس و خلبان زیردریایی بود. او پیش از این در مصاحبه ای تاکید کرده بود که ایمنی بیش از حد مانع نوآوری می شود.

• هامیش هاردینگ: ماجراجوی میلیاردر بریتانیایی، که پیشتر سه رکورد گینس در زمینه پرواز به فضا، غواصی در اعماق ماریانا ترنچ و سریع ترین دور زدن کره زمین را به نام خود ثبت کرده بود.

• شاهزاده داوود و پسرش سلیمان داوود: پدر و پسر تجارت پیشگان پاکستانی-بریتانیایی، از خانواده های ثروتمند و سرشناس پاکستان، که سلیمان تنها ۱۹ سال داشت.

• پل-هنری نارژوله: غواص کهنه کار فرانسوی و افسر سابق نیروی دریایی، که به عنوان یکی از برجسته ترین متخصصان تایتانیک و اعماق دریا شناخته می شد و چندین بار از لاشه کشتی بازدید کرده بود.

لحظات اولیه غوص، با شور و هیجان خاصی همراه بود. مسافران سوار بر تایتان شده، آخرین ارتباطات با کشتی مادر برقرار شد و سپس زیردریایی شروع به حرکت به سمت عمق های ناشناخته کرد. تصور می شد که آن ها در حال آغاز یک سفر بی نظیر برای دیدن لاشه تایتانیک هستند؛ تجربه ای که تنها معدودی از انسان ها فرصت آن را پیدا می کنند. انتظارات بالا بود و هر مسافر با رویایی خاص خود قدم به این فضای محدود و پرفشار گذاشته بود، غافل از آنکه این سفر پایانی متفاوت خواهد داشت.

هشدارهای پیشین و چراغ های قرمز ایمنی

پیش از شروع سفر زیر دریایی تایتانیک، زیردریایی تایتان و شرکت اوشن گیت با بحث ها و نگرانی های متعددی در مورد ایمنی و طراحی مواجه بودند. این هشدارها، که عمدتاً از سوی متخصصان صنعت و حتی کارمندان سابق اوشن گیت مطرح می شدند، متاسفانه مورد توجه کافی قرار نگرفتند و زمینه را برای وقوع فاجعه ای که در پیش بود، فراهم ساختند.

یکی از مهمترین نگرانی ها، عدم صدور گواهینامه برای تایتان بود. زیردریایی های عملیاتی که به اعماق اقیانوس می روند، معمولاً توسط سازمان های معتبر دریایی مانند DNV-GL گواهینامه دریافت می کنند تا از رعایت استانداردهای ایمنی اطمینان حاصل شود. اما استاکتون راش، مدیرعامل اوشن گیت، به صراحت اعلام کرده بود که به دنبال چنین گواهینامه ای نیست، با این استدلال که «ایمنی مانع نوآوری می شود» و پروتکل های استاندارد، پیشرفت را کند می کنند. این دیدگاه، که به شدت مورد انتقاد قرار گرفت، نشان دهنده رویکرد خاص اوشن گیت به ریسک و مسئولیت پذیری بود.

پرونده های قضایی و اظهارات متخصصان سابق شرکت نیز این نگرانی ها را تشدید می کرد. برای مثال، دیوید لاکریج، مدیر سابق عملیات دریایی اوشن گیت، در سال ۲۰۱۸ از شرکت اخراج شد زیرا در مورد عدم رعایت استانداردهای ایمنی و خطرات احتمالی در طراحی بدنه تایتان هشدار داده بود. او به ویژه در مورد ضخامت ناکافی بدنه فیبر کربنی و پنجره دید زیردریایی، که برای عمق های مورد نظر مناسب نبود، ابراز نگرانی کرده بود. این هشدارها، بعدها در بررسی های پس از حادثه، اهمیت ویژه ای پیدا کردند.

استاکتون راش، مدیرعامل اوشن گیت، در یکی از مصاحبه های خود گفته بود: در برخی موارد، ایمنی صرفا زباله است. منظورم این است که اگر می خواهید ایمن باشید، از رختخواب بیرون نیایید. سوار خودروی تان نشوید و هیچ کاری نکنید.

همچنین، ادعاهایی در مورد نقش ناسا و بوئینگ در ساخت زیردریایی مطرح شد که توسط هر دو شرکت رد گردید. اوشن گیت سعی کرده بود تا با ایجاد این ارتباط، اعتباری برای طراحی تایتان کسب کند، اما هر دو شرکت به سرعت اظهار داشتند که هیچ دخالتی در طراحی یا ساخت این زیردریایی نداشته اند. این ابهامات، اعتماد عمومی و کارشناسی به پروژه را بیش از پیش کاهش داده بود و چراغ های قرمز ایمنی را برای هر ناظری روشن می کرد.

قطع ارتباط: آغاز یک فاجعه

پس از گذشت حدود ۱ ساعت و ۴۵ دقیقه از غوص زیردریایی تایتان به سمت اعماق، ارتباط آن با کشتی مادر پشتیبان به نام پریِنس پَوِل (Polar Prince) ناگهان قطع شد. این قطع ارتباط، لحظه آغاز یک فاجعه بود که در ابتدا با ابهامات و نگرانی های فزاینده ای همراه شد. زیردریایی تایتان هر ۱۵ دقیقه یک بار، پینگ های ایمنی به کشتی مادر ارسال می کرد تا وضعیت خود را گزارش دهد، اما این پینگ ها نیز به طور ناگهانی متوقف شدند.

قطع شدن ناگهانی تمامی سیستم های ارتباطی و پینگ های ایمنی، نشان دهنده یک مشکل جدی و احتمالی فاجعه بار بود. در چنین محیط های پرفشاری، نقص در یک سیستم حیاتی می تواند به سرعت به فاجعه منجر شود. با قطع ارتباط، تنها گمانه زنی ها درباره علت ناپدید شدن تایتان آغاز شد: آیا مشکل برق بوده؟ آیا نقص فنی در سیستم های ناوبری رخ داده؟ یا بدتر از همه، آیا بدنه زیردریایی دچار شکستگی و درون پاشی شده است؟

با از دست رفتن ارتباط، تیم پشتیبانی اوشن گیت و مقامات دریایی متوجه شدند که فرصت بسیار محدودی برای نجات سرنشینان وجود دارد. زیردریایی تایتان تنها دارای ذخیره اکسیژن ۹۶ ساعته بود. این زمان محدود، فشار بسیار زیادی بر عملیات جست وجو وارد می کرد و هر دقیقه از دست رفته، امید به نجات را کمرنگ تر می ساخت. از همان لحظه، یک عملیات جست وجو و نجات اضطراری در مقیاس وسیع، با همکاری بین المللی، آغاز شد.

انتشار خبر ناپدید شدن تایتان به سرعت در رسانه های جهانی پیچید و میلیون ها نفر را در سراسر دنیا درگیر سرنوشت پنج مسافر آن کرد. خانواده ها و دوستان مسافران، در انتظار خبری امیدوارکننده، لحظات سختی را سپری می کردند، در حالی که تیم های جست وجو در رقابت با زمان، به دنبال هر نشانی از زیردریایی گمشده بودند. فضای عمومی پر از حدس و گمان بود، اما واقعیت فاجعه بارتر از هر تصوری در اعماق پنهان شده بود.

سیر زمانی جست وجو، امیدها و کشف حقیقت

پس از قطع ارتباط زیردریایی تایتان، یک عملیات جست وجوی گسترده بین المللی با مشارکت نیروهای دریایی آمریکا، کانادا، فرانسه و بریتانیا آغاز شد. کشتی ها، هواپیماها و تجهیزات پیشرفته سونار به سرعت به منطقه اعزام شدند تا اقیانوس وسیع را برای یافتن هرگونه نشانی از زیردریایی گمشده کاوش کنند. منطقه جست وجو، که در نزدیکی لاشه تایتانیک در اقیانوس اطلس شمالی قرار داشت، وسعت بسیار زیادی داشت و شرایط آب و هوایی نیز اغلب چالش برانگیز بود.

در میانه این عملیات، شناسایی صداهای «کوبیدن» (banging sounds) از زیر آب، موجی از امید کاذب را ایجاد کرد. این صداها توسط تجهیزات سونار شناسایی شده و این باور را به وجود آوردند که ممکن است سرنشینان تایتان زنده باشند و با ضربه زدن به بدنه زیردریایی، به دنبال کمک هستند. این خبر به سرعت در رسانه ها منتشر شد و توجه جهانی را به خود جلب کرد، اما مقامات تاکید کردند که منبع این صداها هنوز مشخص نیست و ممکن است از منابع طبیعی یا دیگر وسایل زیرآبی باشد. این امید، هرچند موقتی، برای لحظاتی نگرانی ها را کاهش داد.

با گذشت ۹۶ ساعت و اتمام تخمینی ذخیره اکسیژن، امیدها به شدت کاهش یافت. اما عملیات جست وجو با جدیت ادامه پیدا کرد تا اینکه در ۲۲ ژوئن ۲۰۲۳، یک ROV (وسیله نقلیه کنترل از راه دور) که از کشتی کانادایی Horizon Arctic به آب فرستاده شده بود، بقایایی از زیردریایی تایتان را در نزدیکی لاشه تایتانیک، در عمق حدود ۳۸۰۰ متری، کشف کرد. این بقایا شامل مخروط دماغه، بخش انتهایی و چندین قطعه دیگر از بدنه بود که همگی نشان دهنده یک اتفاق فاجعه بار بودند.

بنا بر اعلام رسمی، بقایای یافت شده با «درون پاشی فاجعه بار» (catastrophic implosion) محفظه فشار زیردریایی تایتان مطابقت داشت که منجر به مرگ فوری تمامی سرنشینان آن شده بود.

پس از این کشف، نیروی دریایی ایالات متحده فاش کرد که در همان روز ناپدید شدن تایتان، یعنی ۱۸ ژوئن، صدای انفجاری را از طریق شبکه محرمانه سنسورهای زیرآبی خود، که برای ردیابی زیردریایی های دشمن طراحی شده اند، ثبت کرده است. این صدا با درون پاشی زیردریایی مطابقت داشت و به این معنی بود که فاجعه در همان لحظات اولیه قطع ارتباط رخ داده بود، و تمامی تلاش های جست وجو در واقع برای یافتن بقایای یک رویداد از قبل اتفاق افتاده بود. این حقیقت تلخ، پایانی بر امیدهای نجات بود و واقعیت فاجعه را به وضوح روشن ساخت.

بازتاب های جهانی: درس ها و پرسش ها

حادثه زیردریایی تایتان و پایان تراژیک آن، بازتاب های گسترده ای در سراسر جهان داشت و منجر به بحث های عمیقی درباره ایمنی، مقررات و اخلاقیات در اکتشافات اعماق دریا شد. بسیاری از چهره های سرشناس، از جمله جیمز کامرون، کارگردان مشهور فیلم تایتانیک و یکی از غواصان باتجربه اعماق دریا، به این حادثه واکنش نشان دادند. کامرون که خود بارها از لاشه تایتانیک بازدید کرده بود، با انتقاد شدید از رویکرد اوشن گیت در نادیده گرفتن هشدارهای ایمنی، این فاجعه را قابل پیش بینی دانست و شباهت هایی بین بی توجهی به هشدارها در مورد تایتانیک و زیردریایی تایتان، ترسیم کرد.

این حادثه همچنین بحث های اخلاقی و اجتماعی گسترده ای را در مورد تفاوت در پوشش رسانه ای و تلاش های نجات برانگیخت. بسیاری از منتقدان به این نکته اشاره کردند که چگونه برای پنج نفر ثروتمند در زیردریایی تایتان، منابع بین المللی عظیمی بسیج شد، در حالی که همزمان، صدها پناهجو در حوادث دریایی دیگر، با کمترین توجه رسانه ای، جان خود را از دست می دادند. این تفاوت در واکنش ها، سوالاتی جدی درباره ارزش گذاری جان انسان ها بر اساس طبقه اجتماعی و اقتصادی مطرح کرد و به گفتمان های مهمی در حوزه عدالت اجتماعی دامن زد.

تأثیر حادثه بر صنعت گردشگری اعماق دریا نیز چشمگیر بود. این فاجعه، نه تنها شرکت اوشن گیت را با تعطیلی و تحقیقات گسترده مواجه ساخت، بلکه بسیاری از شرکت های دیگر فعال در این حوزه را نیز به بازنگری در پروتکل های ایمنی و استانداردهای عملیاتی خود واداشت. احتمالاً در آینده، مقررات سختگیرانه تری برای سفرهای زیردریایی به اعماق اقیانوس وضع خواهد شد تا از تکرار چنین حوادثی جلوگیری شود. این حادثه به روشنی نشان داد که نوآوری نباید به بهای نادیده گرفتن ایمنی باشد.

تحقیقات برای روشن شدن ابعاد دقیق فاجعه، از جمله نقص های فنی، خطاهای انسانی و مسئولیت های قانونی، همچنان ادامه دارد. هدف از این تحقیقات، نه تنها شناسایی دلایل اصلی حادثه، بلکه ایجاد چارچوب های ایمنی جامع تر برای آینده اکتشافات اعماق دریا است. بازتاب های جهانی این فاجعه، یادآوری قدرتمندی بود که اعماق اقیانوس، علی رغم جذابیت هایش، همچنان محیطی خشن، غیرقابل پیش بینی و بی رحم است که نیازمند احترام بی قید و شرط به قوانین طبیعت و رعایت حداکثری ایمنی است.

نتیجه گیری: از آغاز تا پایان؛ درس هایی از عمق

شروع سفر زیر دریایی تایتانیک، در تمامی اشکال خود، چه برای کاوشگران علمی و چه برای گردشگران ماجراجو، همواره با امید به کشف و تجربه همراه بوده است. با این حال، داستان غم انگیز زیردریایی تایتان، که با رویاها و انتظارات بزرگ آغاز شد و با درون پاشی فاجعه بار به پایان رسید، درس های تلخ و مهمی را برای بشریت به ارمغان آورد. این حادثه به روشنی نشان داد که حتی با پیشرفته ترین فناوری ها و با انگیزه های قوی برای اکتشاف، اعماق اقیانوس همچنان مکانی چالش برانگیز و خطرناک باقی می ماند که هرگونه بی توجهی به ایمنی می تواند عواقب جبران ناپذیری داشته باشد.

یکی از مهم ترین درس های این فاجعه، تاکید بر اهمیت بی قید و شرط ایمنی، رعایت استانداردها و پروتکل های بین المللی در تمامی مراحل طراحی، ساخت و عملیات وسایل زیردریایی است. دیدگاهی که نوآوری را بر ایمنی ارجح می داند، در مواجهه با قدرت بی کران طبیعت، می تواند منجر به فجایع انسانی شود. این حادثه همچنین لزوم نظارت دقیق تر و وضع مقررات جامع تر برای صنعت گردشگری اعماق دریا را برجسته کرد تا از جان مسافران در مقابل ریسک های غیرضروری محافظت شود.

نگاهی به آینده سفرهای اعماق دریا نشان می دهد که میل انسان به اکتشاف و گذر از مرزهای شناخته شده، هرگز فروکش نخواهد کرد. اما با این حال، مسئولیت شرکت های فعال در این حوزه و تمامی دست اندرکاران، این است که با درسی که از تایتان آموخته شد، این سفرها را با نهایت دقت، احترام به قوانین طبیعت و اولویت دادن به ایمنی انسان ها برنامه ریزی و اجرا کنند. داستان تایتان، نه تنها یادآور یک تراژدی، بلکه هشداری است برای تمامی کسانی که قصد دارند به تاریکی های اعماق اقیانوس سفر کنند؛ هشداری مبنی بر اینکه اقیانوس، علی رغم جذابیت های بی حد و حصرش، هنوز هم محیطی خشن و بی رحم است که هر لحظه می تواند قدرت خود را به انسان ها نشان دهد.

اکنون، با روشن شدن ابعاد این فاجعه، انتظار می رود که تحقیقات و مقررات جدید، مسیری ایمن تر را برای آغاز سفرهای زیر دریایی تایتانیک و دیگر مقاصد عمیق دریایی در آینده هموار سازند تا دیگر شاهد چنین حوادث غم انگیزی نباشیم.