خلاصه کتاب حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان ( نویسنده پدرام حکیم زاده )

کتاب «حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان» اثر پدرام حکیم زاده، سفری عمیق به گستره هنر و ادبیات است که داستان زندگی حضرت سلیمان را از منظر شعر فارسی و نقاشی غربی به تصویر می کشد. این اثر به بررسی نقاط اوج زندگی این پیامبر در دو بستر فرهنگی متفاوت می پردازد.

حضرت سلیمان (ع)، شخصیتی است که نامش در کتب مقدس و متون دینی، همواره با حکمت، اقتدار و توانایی های شگفت انگیز گره خورده است. او نه تنها پادشاهی عادل و قدرتمند بود، بلکه زبان پرندگان و حیوانات را می دانست و حتی باد را به فرمان خود داشت. چنین ویژگی های خارق العاده ای، سلیمان را به سوژه ای بی بدیل برای خلق آثار هنری و ادبی در طول تاریخ تبدیل کرده است.

در این میان، کتاب «حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان» نوشته پدرام حکیم زاده، دریچه ای نو به سوی این شخصیت تاریخی-دینی می گشاید. این اثر، رویکردی تطبیقی و بین رشته ای را برای بررسی چگونگی بازنمایی زندگی و معجزات حضرت سلیمان (ع) در دو حوزه کاملاً متفاوت هنری – شعر فارسی و نقاشی جهان – به کار می گیرد. این مقاله قصد دارد تا با ارائه خلاصه ای تحلیلی و عمیق از محتوای این کتاب، خواننده را به درکی جامع از محورهای اصلی، یافته ها و رویکرد نوآورانه نویسنده رهنمون سازد تا بدون نیاز به مطالعه کامل کتاب، به اقیانوس دانش آن نزدیک شود و از تلاقی حکمت و هنر لذت ببرد.

معرفی نویسنده و رویکرد منحصربه فرد کتاب

پدرام حکیم زاده، با سابقه درخشانی در مطالعات بین رشته ای هنر و ادبیات، نامی آشنا برای علاقه مندان به این حوزه هاست. توانایی او در برقراری ارتباط میان ظرایف ادبی و پیچیدگی های هنرهای تجسمی، به آثارش عمق و اعتبار ویژه ای می بخشد. انتخاب حضرت سلیمان (ع) به عنوان محور اصلی این کتاب، تصمیمی هوشمندانه است؛ چرا که زندگی این پیامبر، مملو از رویدادهایی است که پتانسیل بالایی برای الهام بخشی در هر دو بستر شعر و نقاشی دارد.

رویکرد حکیم زاده در این کتاب، مبتنی بر متدولوژی تطبیقی است. او سه رویداد محوری از زندگی حضرت سلیمان (ع) را انتخاب می کند و بازتاب آن ها را هم در ادبیات فارسی و هم در نقاشی اروپایی مورد کنکاش قرار می دهد. این روش، نه تنها به خواننده کمک می کند تا وجوه اشتراک و افتراق فرهنگی را در بیان یک مضمون واحد درک کند، بلکه پیچیدگی های معنایی هر اثر را نیز آشکار می سازد.

نویسنده در مقدمه کتاب خود، از عبارت مجمع البحرین برای توصیف این تلاقی باشکوه استفاده می کند. او زبان تصویر (نقاشی) و زبان کلمه (شعر) را همچون دو دریای وسیع می بیند که در نقطه ای به هم می رسند و با ترکیب و تلفیق آن ها، درک جدیدی از هستی و معنا برای انسان رقم می خورد. این ایده، پایه و اساس تحلیل های عمیق و هوشمندانه حکیم زاده را تشکیل می دهد و راه را برای یک تجربه فکری و بصری کم نظیر هموار می کند.

محورهای اصلی کتاب: بررسی سه نقطه اوج زندگی حضرت سلیمان (ع) در آینه شعر و نقاشی

کتاب حکیم زاده بر سه واقعه کلیدی از زندگی حضرت سلیمان (ع) تمرکز دارد که هر یک به تنهایی، منبع الهام بخش بسیاری از آثار هنری و ادبی بوده اند. این رویدادها، جنبه های مختلفی از شخصیت و توانایی های سلیمان را به نمایش می گذارند و نویسنده با دقت و ظرافت به تحلیل تطبیقی آن ها می پردازد.

ملاقات با ملکه سبا: تجلی اقتدار، شکوه و حکمت

داستان ملاقات حضرت سلیمان (ع) با ملکه سبا (بلقیس)، یکی از شگفت انگیزترین و پربازتاب ترین روایت ها در متون دینی و تاریخی است. این ماجرا، نه تنها اقتدار بی حد سلیمان را به تصویر می کشد، بلکه حکمت و تدبیر او را در برخورد با ملکه قدرتمند و ثروتمند سبا نشان می دهد.

روایت قرآنی و تاریخی ملاقات با ملکه سبا

قرآن کریم در سوره نمل به تفصیل به این داستان می پردازد؛ از خبرآوری هدهد درباره ملکه سبا و مردمانش که خورشیدپرست بودند، تا ارسال نامه سلیمان، آوردن تخت بلقیس در یک چشم بر هم زدن و سرانجام اسلام آوردن ملکه سبا. این روایت، سرشار از عناصر دراماتیک و الهام بخش است که زمینه را برای آفرینش های هنری فراهم می آورد.

بازتاب در شعر فارسی

در ادبیات غنی فارسی، شاعران بزرگی چون مولانا، حافظ، سعدی و نظامی گنجوی، هر یک به فراخور حال و با رویکردی خاص، به ماجرای سلیمان و بلقیس پرداخته اند. در اشعار مولانا، این داستان غالباً به مثابه تمثیلی از جست وجوی حقیقت و تسلیم در برابر نور الهی است؛ جایی که بلقیس، نماد نفس انسانی است که با نور حکمت سلیمانی به معرفت می رسد. حافظ نیز با زبان رمز و استعاره، به این داستان اشاره می کند تا مفاهیم عرفانی و اخلاقی را بیان کند.

سلیمان با چنان حشمت، گهرهای گران بها را ارزانی داشت، اما دل به مُهر دوست بست و تاج پادشاهی را رها کرد.

سعدی و نظامی نیز در حکایات و مثنوی های خود، به این داستان پرداخته اند و غالباً بر جنبه های اخلاقی و حکومتی آن تاکید دارند، به گونه ای که شکوه دربار سلیمان و حکمت بی نظیر او، به ابزاری برای پند و اندرز به سلاطین و مردم تبدیل می شود. در این آثار، تخت بلقیس نمادی از تعلقات دنیوی است که در برابر عظمت سلیمان، بی ارزش می گردد.

تجسم در نقاشی جهان

صحنه ملاقات سلیمان با ملکه سبا، سوژه ای محبوب در نقاشی اروپایی نیز بوده است. هنرمندان شاخصی چون پیتر پل روبنس، نقاش نامدار باروک، و تینتورتو، استاد رنسانس ونیزی، این لحظه باشکوه را به تصویر کشیده اند. روبنس با استفاده از رنگ های غنی، حرکت و درام، عظمت دربار سلیمان و ورود پرشکوه بلقیس را به شیوه ای خیره کننده نشان می دهد. نقاشی های او پر از جزئیات، پوشاک فاخر و چهره های پرشور است که اقتدار و شکوه هر دو شخصیت را منعکس می کند.

تینتورتو نیز با سبک منحصر به فرد خود که بر نور و سایه و حرکت پویا تاکید دارد، این صحنه را خلق کرده است. در آثار او، غالباً شاهد ترکیب بندی های پیچیده و پرسپکتیوهای عمیق هستیم که عظمت واقعه را دوچندان می کند. این نقاشی ها، نه تنها روایتگر یک داستان دینی هستند، بلکه نمادی از قدرت، زیبایی و هوشمندی به شمار می روند.

تحلیل تطبیقی حکیم زاده

پدرام حکیم زاده با ظرافتی مثال زدنی به مقایسه این دو حوزه می پردازد. او نشان می دهد که چگونه شاعران ایرانی بر مضامین عرفانی، اخلاقی و حکمی این داستان تأکید دارند، در حالی که نقاشان اروپایی بیشتر به جنبه های بصری، شکوه و درام صحنه توجه می کنند. حکیم زاده با بررسی نمادگرایی های پنهان در هر دو بستر، نقاط اشتراک در مفهوم پردازی قدرت، حکمت و تسلیم در برابر اراده الهی را آشکار می سازد و در عین حال، تفاوت های فرهنگی در نحوه بیان و تجسم این مفاهیم را برجسته می کند. برای مثال، در شعر فارسی، بیشتر به گفت وگوها و پیام های معنوی میان سلیمان و بلقیس پرداخته می شود، در حالی که در نقاشی، تأکید بر شکوه بصری و نمایش اقتدار از طریق معماری، لباس و تعداد زیاد شخصیت هاست.

داوری سلیمان: نماد عدالت، بصیرت و قضاوت حق

یکی دیگر از رویدادهای برجسته و الهام بخش در زندگی حضرت سلیمان (ع)، داستان داوری او میان دو زن است که هر یک ادعای مادری یک نوزاد را داشتند. این حکایت، نمادی از عدالت بی نظیر، بصیرت عمیق و قضاوت حق سلیمان است که در آن، حقیقت از ورای پیچیدگی ها و فریب ها آشکار می شود.

داستان داوری سلیمان

این ماجرا روایت می کند که دو زن نزد سلیمان آمدند و هر یک ادعا می کرد که نوزادی متعلق به اوست. سلیمان برای تشخیص مادر واقعی، دستور داد نوزاد را به دو نیم کنند و به هر زن نیمی از آن را بدهند. یکی از زنان با شنیدن این حکم وحشت کرد و از سلیمان خواست که نوزاد را به دیگری ببخشد اما جانش را نگیرد، در حالی که زن دیگر بر تقسیم نوزاد پافشاری کرد. سلیمان از این واکنش، مادر واقعی را شناخت و نوزاد را به زنی که از جانش گذشته بود، بخشید.

جایگاه در ادبیات فارسی

حکایت داوری سلیمان در متون ادبی و حکمی ایران، جایگاه ویژه ای دارد. این داستان به عنوان نمادی از عدل الهی و هوشمندی بی بدیل، در آثار بسیاری از ادیبان و مفسران مورد استناد قرار گرفته است. شعرای فارسی زبان، این ماجرا را برای انتقال درس های اخلاقی درباره اهمیت عدالت، تشخیص حق از باطل و فداکاری مادرانه به کار برده اند. این حکایت به مردم یادآوری می کند که قضاوت صحیح، نیازمند بصیرتی فراتر از ظواهر است و عشق حقیقی، هرگز به تباهی محبوب رضایت نمی دهد. متون حکمی، از این داستان برای آموزش حکمت عملی و راهبردهای داوری عادلانه استفاده می کنند.

تصویرسازی در نقاشی

داستان داوری سلیمان، الهام بخش نقاشان بزرگی در دوران رنسانس و پس از آن بوده است. هنرمندانی چون نیکولا پوسن، نقاش کلاسیک فرانسوی، این صحنه را با دقت و توجه به جزئیات به تصویر کشیده اند. نقاشی های پوسن از این واقعه، غالباً فضایی آرام و متفکرانه دارند، با تأکید بر ترکیب بندی های متوازن و بیان روشن حالات انسانی. او سعی دارد تا هوشمندی سلیمان و واکنش های متفاوت دو زن را به وضوح نمایش دهد.

نقاشان رنسانس ایتالیایی نیز به این موضوع پرداخته اند و هر یک با سبک و شیوه خود، عدالت سلیمان را منعکس کرده اند. در این آثار، عناصر بصری همچون نگاه های نافذ سلیمان، چهره های متأثر زنان و حتی معماری پس زمینه، همگی برای انتقال حس عدالت، هوشمندی و درایت به کار گرفته شده اند. این نقاشی ها نه تنها یک روایت را به تصویر می کشند، بلکه مفاهیم عمیقی از اخلاق و حکم رانی صحیح را نیز به بیننده منتقل می کنند.

بررسی مقایسه ای کتاب

پدرام حکیم زاده در بررسی مقایسه ای خود، نشان می دهد که چگونه در هر دو بستر فرهنگی، بر جوهره عدالت و بصیرت سلیمان تأکید شده است. اما در شعر فارسی، بیشتر به جنبه های معنوی و اخلاقی داستان و تأثیر آن بر روح و روان شنونده توجه می شود، در حالی که نقاشان اروپایی، بیشتر بر جنبه های بصری، نمایش درام صحنه و حالات روانی شخصیت ها از طریق زبان بدن و چهره پردازی تمرکز می کنند. او واکاوی می کند که چگونه تفاوت های فرهنگی و تاریخی، در نحوه بازنمایی این مفهوم کلیدی در هنر و ادبیات تأثیرگذار بوده است.

گفتگوی با پرندگان و جانوران: نشانه علم لدنی، خرق عادت و ارتباط با طبیعت

توانایی حضرت سلیمان (ع) در فهم زبان پرندگان و جانوران، یکی از معجزات بی نظیر و جنبه های خاص شخصیت اوست که نشان دهنده علم لدنی و ارتباط عمیق او با تمام موجودات هستی است. این ویژگی، سلیمان را به نمادی از همزیستی مسالمت آمیز و درک متقابل با طبیعت تبدیل می کند.

منشأ و اهمیت این توانایی

این توانایی خاص حضرت سلیمان (ع) نه تنها در متون دینی از جمله قرآن کریم مورد اشاره قرار گرفته، بلکه در ادبیات عرفانی نیز به عنوان نمادی از درک اسرار پنهان هستی و گشوده شدن حجاب ها میان انسان و طبیعت، جایگاه ویژه ای دارد. این بخش از زندگی سلیمان، بر قدرت فراتر از حد بشری و برتری او در فهم کائنات تأکید می کند.

در ادبیات فارسی

در ادبیات فارسی، نمود این توانایی حضرت سلیمان (ع) به اشکال گوناگون دیده می شود. اگرچه ممکن است شاعران مستقیماً به گفتگوی سلیمان با حیوانات نپردازند، اما مفاهیم مرتبط با زبان حیوانات، درک اسرار طبیعت و وجود جهانی فراتر از درک مادی، به وفور در آثار آن ها یافت می شود. برای مثال، منظومه منطق الطیر عطار، که حکایت سیمرغ و پرندگان دیگر است، به نوعی به توانایی انسان در فهم زبان نمادین موجودات و ارتباط با جهان معنوی اشاره دارد. این آثار، نه تنها به زیبایی های ادبی افزوده اند، بلکه ابعادی عرفانی و فلسفی به موضوع می بخشند.

مولانا نیز در مثنوی معنوی به این توانایی سلیمان اشاره می کند و آن را نشانه ای از قابلیت انسان برای رسیدن به مقامی می داند که می تواند با هر ذره ای از هستی هم زبان شود و از آن رمز و راز بیاموزد. این بُعد از زندگی سلیمان، برای شاعران فرصتی فراهم آورده تا به واکاوی ارتباط معنوی انسان با طبیعت و کشف حکمت های پنهان در آن بپردازند.

در آثار نقاشان

نقاشان نیز در آثار خود، صحنه هایی از حضور حضرت سلیمان (ع) در کنار حیوانات را خلق کرده اند. این نقاشی ها، غالباً سلیمان را در فضایی طبیعی و سرسبز به تصویر می کشند که پرندگان و حیوانات مختلف در اطراف او گرد آمده اند و به سخنانش گوش می سپارند. این صحنه ها می توانند نمادی از هارمونی میان انسان و طبیعت باشند، جایی که تمام موجودات در صلح و آرامش در کنار یکدیگر زندگی می کنند و به فرمان حکمت الهی سر فرود می آورند.

تحلیل معنای ارتباط انسان با طبیعت در این آثار، نشان می دهد که چگونه هنرمندان تلاش کرده اند تا این بُعد خرق عادت و معنوی سلیمان را به تصویر بکشند. آن ها از عناصر بصری مانند نوع چیدمان حیوانات، حالات چهره سلیمان و حتی رنگ آمیزی طبیعت برای انتقال این حس همزیستی و درک متقابل استفاده کرده اند. این نقاشی ها، پیام آور صلح و دوستی با طبیعت و احترام به تمامی مخلوقات خداوند هستند.

تحلیل کتاب

پدرام حکیم زاده در این بخش از کتاب خود، به بررسی چگونگی نمایش این بعد کمتر پرداخته شده از زندگی سلیمان (ع) در هر دو حوزه هنری می پردازد. او نشان می دهد که چگونه در شعر فارسی، این توانایی غالباً به مثابه استعاره ای برای معرفت باطنی و ارتباط با جهان غیب به کار رفته، در حالی که در نقاشی، بیشتر به جنبه های بصری و شگفت انگیز این معجزه توجه شده است. حکیم زاده با این تحلیل، دریچه ای به سوی درک عمیق تر از جایگاه انسان در هستی و ارتباط او با سایر موجودات می گشاید و به خواننده این امکان را می دهد که به تفکر درباره قابلیت های پنهان روح انسانی و حکمت الهی بپردازد.

تحلیل تطبیقی جامع: پیوند دو جهان هنری و فرهنگی در نگاه حکیم زاده

رویکرد پدرام حکیم زاده در کتاب حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان فراتر از یک بررسی سطحی است؛ او با مهارت تمام، مجمع البحرین یا همان تلاقی دو دریای زبان تصویر و زبان کلمه را به تماشا می گذارد. در این بخش از کتاب، حکیم زاده به تشریح عمیق تر این ایده می پردازد و نشان می دهد که چگونه این دو جهان هنری و فرهنگی، با وجود تفاوت های ظاهری، در نقاطی عمیقاً به هم پیوند می خورند و درکی نو از هستی ارائه می دهند.

او در این تحلیل، ابتدا به نقش حیاتی فرهنگ اسلامی، قرآن کریم و احادیث در الهام بخشی شاعران ایرانی اشاره می کند. در واقع، بسیاری از مضامین عرفانی، حکمی و اخلاقی در شعر فارسی که به حضرت سلیمان (ع) مربوط می شوند، ریشه های عمیقی در آموزه های اسلامی دارند. شاعران ایرانی، با درک عمیق از این متون، توانسته اند ابعاد معنوی و نمادین داستان سلیمان را به زیبایی هرچه تمام تر در اشعار خود منعکس کنند.

در مقابل، حکیم زاده به تأثیر متون دینی مسیحی و یهودی بر نقاشان اروپایی (از قرن ۱۲ تا ۲۰ میلادی) می پردازد. بسیاری از نقاشی های اروپایی که صحنه هایی از زندگی حضرت سلیمان (ع) را به تصویر می کشند، از تفاسیر و روایات موجود در کتب عهد عتیق و متون مقدس مسیحی الهام گرفته اند. این نقاشان، با استفاده از زبان بصری، تلاش کرده اند تا قدرت، حکمت و عدالت سلیمان را مطابق با دیدگاه های دینی و هنری زمان خود نمایش دهند.

یکی از یافته های کلیدی کتاب، آشکار ساختن شباهت ها و تفاوت ها در بازنمایی این مضامین در دو فرهنگ است. حکیم زاده با ظرافت نشان می دهد که چگونه ممکن است یک واقعه واحد، مانند ملاقات با ملکه سبا یا داوری سلیمان، در شعر فارسی با تأکید بر ابعاد معنوی و در نقاشی غربی با تمرکز بر شکوه بصری و دراماتیک به تصویر کشیده شود. با این حال، او همچنین نقاط همگرایی را برجسته می کند؛ جایی که هر دو فرهنگ، به نوعی بر مفاهیم بنیادین چون عدالت، حکمت، قدرت الهی و ارتباط با ماوراء تأکید دارند.

این کتاب به ما کمک می کند تا درکی نو از همزیستی فرهنگی و هنری به دست آوریم. حکیم زاده ثابت می کند که چگونه هنر و ادبیات، فراتر از مرزهای جغرافیایی و دینی، می توانند زبان مشترکی برای بیان تجربیات انسانی و باورهای عمیق باشند. او به خواننده نشان می دهد که چگونه مضامین دینی، می توانند بستری برای خلق آثاری باشند که قلب ها و ذهن ها را در طول قرون و اعصار به یکدیگر پیوند می دهند و به ما یادآوری می کنند که داستان های کهن، همچنان قدرت الهام بخشی دارند.

نقاط قوت، نوآوری و اهمیت کتاب

کتاب «حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان» اثر پدرام حکیم زاده، به دلایل متعددی اثری برجسته و قابل تأمل به شمار می آید. مهمترین نقطه قوت این کتاب، رویکرد بین رشته ای و تطبیقی بی نظیر آن است که به ندرت در کتب فارسی به این عمق و گستردگی به آن پرداخته شده است. این کتاب با درهم آمیختن ادبیات فارسی و هنر نقاشی جهان، پلی میان دو حوزه به ظاهر متفاوت ایجاد می کند و به خواننده امکان می دهد تا با دیدگاهی جامع تر به درک مضامین دینی و فرهنگی بپردازد.

نوآوری دیگر این اثر، در جمع آوری و تحلیل آثار متنوعی از دو حوزه هنری و جغرافیایی متفاوت است. حکیم زاده با کندوکاو در اشعار شاعران برجسته ایرانی و نقاشی های هنرمندان مشهور اروپایی، گنجینه ای از اطلاعات را گرد هم آورده و آن ها را به شیوه ای تحلیلی و مقایسه ای ارائه می دهد. این رویکرد، دیدگاه های تازه ای را درباره نقش پیامبران در تاریخ هنر و ادبیات ارائه می کند و نشان می دهد که چگونه یک شخصیت واحد، می تواند به اشکال و معانی گوناگون در فرهنگ های مختلف بازنمایی شود.

اهمیت این کتاب تنها به جنبه های پژوهشی محدود نمی شود؛ این اثر برای فهم عمیق تر تعاملات فرهنگی و دینی نیز حائز اهمیت است. حکیم زاده با بررسی چگونگی تأثیر متون دینی (قرآن، عهد عتیق و عهد جدید) بر آفرینش های هنری در شرق و غرب، به ما نشان می دهد که چگونه باورهای مشترک یا متفاوت، می توانند به خلق آثاری بی نظیر منجر شوند. این کتاب یک پیام قدرتمند درباره همزیستی و درک متقابل فرهنگی دارد و ثابت می کند که هنر و ادبیات، می توانند ابزارهایی نیرومند برای دیالوگ میان تمدن ها باشند.

به طور خلاصه، نقاط قوت و نوآوری این کتاب عبارتند از:

• رویکرد بین رشته ای و تطبیقی که میان شعر فارسی و نقاشی جهان پیوند برقرار می کند.
• جمع آوری و تحلیل آثار هنری و ادبی متنوع از جغرافیای گسترده.
• ارائه دیدگاه های تازه درباره نقش پیامبران الهی در تاریخ هنر و فرهنگ.
• تقویت درک ما از تعاملات عمیق و پیچیده میان فرهنگ ها و ادیان.

این اثر نه تنها برای پژوهشگران هنر و ادبیات، بلکه برای هر علاقه مندی که می خواهد با نگاهی تازه به داستان های کهن دینی و بازتاب آن ها در آفرینش های انسانی بنگرد، ارزشمند است.

نتیجه گیری: نگاهی به ارزش ماندگار اثر

کتاب «حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان» اثر ارزشمند پدرام حکیم زاده، یک دستاورد پژوهشی و تحلیلی قابل توجه است که مرزهای میان ادبیات و هنرهای تجسمی را درمی نوردد و تصویری جامع از جایگاه حضرت سلیمان (ع) در فرهنگ های گوناگون ارائه می دهد. این کتاب با تحلیل سه نقطه اوج از زندگی این پیامبر حکیم – ملاقات با ملکه سبا، داوری عدالت محورانه، و گفت وگو با پرندگان و جانوران – نشان می دهد که چگونه یک شخصیت الهی، الهام بخش خلق آثار بی شمار در شعر فارسی و نقاشی اروپایی بوده است.

حکیم زاده به خوبی ایده مجمع البحرین را به نمایش می گذارد؛ تلاقی شگفت انگیز زبان تصویر و کلمه که در آن، هر یک از این دو مدیوم، با رویکرد و سبک خاص خود، به بازتاب داستان های سلیمان می پردازند، اما در نهایت، بر مفاهیم بنیادین حکمت، عدالت و ارتباط با طبیعت و عالم غیب تأکید دارند. این کتاب به ما یادآوری می کند که چگونه هنر و ادبیات، فارغ از مرزهای جغرافیایی و فرهنگی، می توانند زبان مشترکی برای بیان ارزش های انسانی و معنوی باشند.

مطالعه این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران رشته های ادبیات فارسی، تاریخ هنر، الهیات و مطالعات تطبیقی، بسیار ضروری و توصیه می شود. همچنین، علاقه مندان به هنر و ادبیات که به تقاطع این دو حوزه و مضامین دینی در آن ها علاقه مند هستند، می توانند از این اثر بهره مند شوند. این کتاب، یک منبع عالی برای کسانی است که به دنبال درک عمیق تر از تعاملات فرهنگی، بازتاب پیامبران در هنر و ادبیات، و غنای میراث هنری و ادبی بشریت هستند. «حضرت سلیمان (ع) در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان» اثری است که نه تنها دانش خواننده را وسعت می بخشد، بلکه حس زیبایی شناسی و تفکر او را نیز تحریک می کند و دعوتی است به تعمق بیشتر در پیوندهای پنهان میان هنر، ادبیات و حکمت دینی.