خلاصه کتاب سیر داستان نویسی اصفهان: جمالزاده تا اخوت

کتاب «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان: از جمالزاده تا اخوت» اثر نیره شاطری، به خواننده درکی عمیق از پیدایش و تحول مکتب داستانی اصفهان و نقش نویسندگان برجسته آن، از محمدعلی جمالزاده تا محمدرحیم اخوت، ارائه می دهد. این اثر، پژوهشی جامع است که عناصر بومی و مضامین مشترک را در آثار پنج نویسنده شاخص این مکتب تحلیل می کند.

اهمیت اصفهان در تاریخ ادبیات داستانی معاصر ایران بر کسی پوشیده نیست. این شهر باستانی، در طول یک قرن اخیر، نه تنها مهد پرورش نویسندگان و اندیشمندان بزرگی بوده، بلکه به کانونی برای شکل گیری یک جریان قدرتمند داستان نویسی بدل شده است. «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان» از نیره شاطری، اثری روشنگرانه است که پرده از پیچیدگی ها و ظرافت های این مکتب برمی دارد و به خواننده کمک می کند تا با نگاهی دقیق تر، به ریشه ها، ویژگی ها و تأثیرات آن در ادبیات داستانی فارسی پی ببرد. این کتاب به تحلیل چگونگی بازتاب فرهنگ، اقلیم، و دغدغه های اجتماعی اصفهان در آینه آثار داستانی می پردازد و جایگاه آن را در ادبیات ملی ایران تبیین می کند. گستره زمانی مورد بررسی در این کتاب، حدود یک قرن را در بر می گیرد؛ از سال های ابتدایی شکل گیری داستان نویسی مدرن فارسی با جمالزاده تا تحولات و نوآوری های نویسندگان متأخرتر مانند اخوت.

کلیات و پیشینه: ریشه های داستان نویسی معاصر در اصفهان

برای درک عمیق تر مکتب داستان نویسی اصفهان، لازم است به ریشه های تاریخی و فرهنگی این جریان نگریست. نیره شاطری در کتاب خود، ابتدا به بسترهای پیدایش داستان نویسی مدرن در ایران می پردازد و سپس، با ظرافت خاصی، چگونگی ریشه دواندن این هنر در خاک حاصلخیز اصفهان را تشریح می کند. او نشان می دهد که چگونه مجموعه ای از عوامل اجتماعی، فرهنگی و ادبی دست به دست هم داده اند تا اصفهان به خاستگاه چنین جریان برجسته ای تبدیل شود.

آغاز داستان نویسی مدرن در ایران و نقش جمالزاده

داستان نویسی مدرن فارسی، در اوایل قرن چهاردهم شمسی، با ظهور نویسندگان پیشرویی آغاز شد که از قالب های کهن ادبی فاصله گرفتند و به سوی روایت های واقع گرایانه و معاصر گام برداشتند. محمدعلی جمالزاده، با داستان های کوتاهی چون «فارسی شکر است»، بی شک یکی از پایه گذاران اصلی این حرکت بود. نیره شاطری در تحلیل خود از این دوره، به نقش محوری جمالزاده نه تنها در ادبیات ایران، بلکه به طور خاص در شکل گیری ویژگی های اولیه مکتب داستان نویسی اصفهان اشاره می کند. جمالزاده، اگرچه بیشتر عمر خود را در خارج از ایران سپری کرد، اما ریشه های اصفهانی اش و فضای فکری آن دوران، تأثیری شگرف بر نگاه و زبان او گذاشت. سبک روایی او، که اغلب آمیزه ای از طنز، نقد اجتماعی و استفاده از زبان عامیانه بود، راه را برای نسل های بعدی نویسندگان اصفهان هموار کرد. او با معرفی داستان کوتاه به شیوه غربی، الگویی نوین برای روایتگری ارائه داد که بعدها توسط دیگر نویسندگان این مکتب پرورده شد.

عوامل مؤثر در شکل گیری مکتب اصفهان

نیره شاطری با نگاهی جامع، به عواملی اشاره می کند که بستر لازم برای شکوفایی داستان نویسی در اصفهان را فراهم آوردند. اصفهان، همواره به عنوان شهری با پیشینه فرهنگی غنی و مرکز تمدن اسلامی، پذیرای اندیشه های نو بوده است. میراث تاریخی این شهر، همراه با فضایی پویا برای تبادل فرهنگی و ادبی، زمینه ساز رشد استعدادهای درخشان شد.

یکی از مهم ترین عوامل، حضور نشریات و محافل ادبی تأثیرگذار بود. «جُنگ اصفهان» و «زنده رود» تنها دو نمونه از مجلاتی بودند که نقش حیاتی در معرفی نویسندگان جدید، انتشار آثار نوآورانه و فراهم آوردن فضایی برای گفت وگو و نقد ادبی ایفا کردند. این نشریات به مثابه کانون هایی بودند که نویسندگان جوان را گرد هم می آوردند و بستری برای ارائه آثارشان فراهم می کردند، که این خود به تقویت حس همبستگی و شکل گیری یک جریان فکری مشترک کمک کرد. همچنین، نباید از تأثیر بی بدیل مترجمان برجسته چشم پوشی کرد. افرادی چون احمد میرعلایی، ابوالحسن نجفی، احمد گلشیری، و احمد اخوت، با ترجمه آثار شاخص ادبیات جهان، افق های تازه ای را پیش روی داستان نویسان اصفهان گشودند. این آشنایی با تکنیک ها، ساختارها و مضامین ادبیات غربی، به نویسندگان اصفهانی کمک کرد تا ضمن حفظ اصالت بومی، به نوآوری های سبکی دست یابند و آثاری خلق کنند که هم از نظر محتوا عمیق و هم از نظر فرم، پیشرو باشند. نیره شاطری به خوبی نشان می دهد که چگونه ترکیب این عوامل، اصفهان را از یک شهر تاریخی به یک قطب ادبی زنده و پویا تبدیل کرد.

نویسندگان اصلی مکتب اصفهان در نگاه نیره شاطری: از نسل اول تا سوم

نیره شاطری در کتاب سیر داستان نویسی معاصر اصفهان، برای دسته بندی و تحلیل نویسندگان اصفهان رویکردی نسلی را برگزیده است. این تقسیم بندی به خواننده کمک می کند تا سیر تحول و تکامل مکتب اصفهان را در طول زمان به روشنی درک کند و ببیند که چگونه هر نسل، بر مبنای دستاوردهای پیشین، به نوآوری ها و ویژگی های خاص خود دست یافته است. این روش، تحلیل عمیق تری از پیوستگی ها و گسست ها در این جریان ادبی فراهم می آورد و تصویر جامعی از تطور داستان نویسی در اصفهان ارائه می دهد.

رویکرد کتاب در دسته بندی نویسندگان

نویسنده، نویسندگان اصفهانی را بر اساس زمان آغاز فعالیت و شباهت های سبکی و مضمونی به سه نسل اصلی تقسیم می کند. این دسته بندی، صرفاً یک طبقه بندی زمانی نیست، بلکه رویکردی تحلیلی است که امکان بررسی تأثیر متقابل نویسندگان بر یکدیگر و تأثیر وقایع تاریخی و اجتماعی بر روند آفرینش ادبی آن ها را فراهم می آورد. از این منظر، کتاب نه تنها به معرفی افراد می پردازد، بلکه یک جریان پویا و در حال تحول را به تصویر می کشد که هر دوره، لایه های جدیدی به آن اضافه شده است. این نسل بندی امکان می دهد تا ریشه های مشترک و وجوه افتراق هر دوره به وضوح نمایان شود.

معرفی و بررسی اجمالی نویسندگان کلیدی

نیره شاطری، در هر نسل، به تحلیل آثار نویسندگان اصفهان می پردازد و برترین چهره ها را به عنوان نمونه های شاخص مکتب مورد واکاوی قرار می دهد. این رویکرد به خواننده کمک می کند تا با ویژگی های اصلی و دستاوردهای هر دوره از نزدیک آشنا شود و بفهمد که چگونه هر نویسنده، قطعه ای مهم از پازل سیر داستان نویسی معاصر اصفهان را تکمیل کرده است.

نسل اول: محمدعلی جمالزاده

محمدعلی جمالزاده به عنوان پدر داستان نویسی مدرن ایران شناخته می شود و نیره شاطری در کتاب خود، جایگاه او را در پایه گذاری مکتب اصفهان به دقت بررسی می کند. او نشان می دهد که جمالزاده چگونه با زبان طنزآمیز، نقد اجتماعی و توجه به زندگی روزمره مردم، مسیر جدیدی را در ادبیات فارسی گشود. در آثار او، مشخصه های اولیه ای از توجه به فرهنگ عامه، استفاده از زبان محاوره ای و بازتاب مسائل اجتماعی دیده می شود که بعدها توسط نسل های بعدی پرورانده شد. تمرکز کتاب بر جمالزاده، عمدتاً بر شیوه روایتگری، زبان طنزآلود و نگاه انتقادی اوست که از ویژگی های بارز آثار او به شمار می رود و بنیان های سبکی و مضمونی مکتب اصفهان را تشکیل می دهد.

نسل دوم: بهرام صادقی و هوشنگ گلشیری

این نسل، نقطه عطفی در تاریخ ادبیات اصفهان به شمار می رود. بهرام صادقی و هوشنگ گلشیری، با نوآوری ها و ساختارشکنی های خود، فضای داستان نویسی را دگرگون کردند. نیره شاطری در تحلیل خود، بهرام صادقی را به دلیل پیچیدگی های روان شناختی در شخصیت پردازی و رویکردش به واقعیت های درونی و پریشانی های ذهنی مورد بررسی قرار می دهد. آثار صادقی اغلب آکنده از فضاهای وهم آلود، شخصیت های مرموز و روایت های غیرخطی است که خواننده را به تأمل وامی دارد.
در مورد هوشنگ گلشیری، کتاب بر نوآوری های فرمی، استفاده از تکنیک های پیچیده روایی مانند جریان سیال ذهن و بازنمایی بحران هویت فردی و اجتماعی تأکید دارد. گلشیری با روایت های درهم تنیده و زبانی شاعرانه، عمق بیشتری به داستان نویسی معاصر ایران بخشید. نیره شاطری به خوبی نشان می دهد که چگونه این دو نویسنده، با نگاهی متفاوت به جهان و هنر داستان نویسی، مکتب اصفهان را به اوج رساندند و تأثیری ماندگار بر ادبیات فارسی گذاشتند.

نسل سوم: محمد کلباسی و محمدرحیم اخوت

با ورود به نسل سوم، کتاب نیره شاطری به بررسی محمد کلباسی و محمدرحیم اخوت می پردازد. این دو نویسنده، در ادامه مسیر نسل های پیشین، تحولات و نوآوری های جدیدی را به ارمغان آوردند. نیره شاطری در تحلیل آثار کلباسی، بر توجه او به جزئیات، فضاسازی های دقیق و رویکردهای فلسفی در روایت هایش تأکید دارد. آثار او اغلب در پی کشف معنا در زندگی روزمره و روابط انسانی هستند و با زبانی شیوا و ملموس، به عمق جان خواننده نفوذ می کنند.
محمدرحیم اخوت نیز به دلیل رویکردهای پست مدرن و بازی های زبانی و ساختاری خود مورد توجه قرار گرفته است. کتاب، شیوه اخوت در شکستن مرزهای واقعیت و خیال و استفاده از روایت های لایه لایه را برجسته می سازد. نیره شاطری به خواننده نشان می دهد که چگونه این نویسندگان، با حفظ هویت مکتب اصفهان، به گسترش دامنه مضمونی و فنی آن کمک کرده اند و مسیر را برای ظهور صداهای جدید در ادبیات اصفهان هموار ساخته اند. این تحلیل ها، ابعاد مختلف آفرینش ادبی را در مکتب اصفهان روشن می سازد و اهمیت آن را در چشم انداز کلی ادبیات فارسی برجسته می کند.

نیره شاطری در کتاب «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان»، با دسته بندی دقیق نویسندگان به سه نسل و تحلیل آثار شاخص آن ها، تصویری جامع و پویا از این مکتب ادبی ارائه می دهد که خواننده را به سفری عمیق در تحولات داستان نویسی اصفهان می برد.

عناصر بومی و مضامین مشترک در داستان نویسی اصفهان (تحلیل محتوایی کتاب)

یکی از بخش های کلیدی کتاب «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان»، تحلیل عمیق نیره شاطری از عناصر بومی در داستان نویسی اصفهان و مضامین مشترکی است که در آثار نویسندگان این مکتب به چشم می خورد. این تحلیل، فراتر از اشاره به جغرافیای مکانی است و به لایه های پنهان تر هویت فرهنگی و اجتماعی اصفهان می پردازد که در تار و پود روایت ها تنیده شده اند.

تعریف عناصر بومی از دیدگاه کتاب

نیره شاطری تأکید می کند که مفهوم «عناصر بومی» در مکتب اصفهان، صرفاً به اقلیم جغرافیایی محدود نمی شود. این عناصر شامل طیف وسیعی از شگردها، شیوه های روایی منحصر به فرد، استفاده از زبان و اصطلاحات خاص و فضاسازی هایی است که به طور خاص با اصفهان و روحیه مردم آن گره خورده است. او نشان می دهد که چگونه این ویژگی ها به عنوان یک وجه اشتراک قدرتمند، داستان های این مکتب را از سایر جریان های ادبی متمایز می کند. این رویکرد، به خواننده کمک می کند تا درک کند که بوم گرایی، نه یک محدودیت، بلکه منبعی غنی برای آفرینش هنری بوده است.

ویژگی های سبکی و زبانی

یکی از شاخصه های اصلی مکتب داستان نویسی اصفهان، رویکرد به زبان است. نیره شاطری در کتاب سیر داستان نویسی اصفهان، توضیح می دهد که نویسندگان این مکتب، با تسلط بر زبان معیار فارسی، رگه هایی از اصطلاحات و لهجه اصفهانی را نیز در آثار خود به کار می برند. این استفاده هوشمندانه، به داستان ها عمق و اصالتی خاص می بخشد و حس نزدیکی با فضای بومی را در خواننده تقویت می کند. علاوه بر زبان، فضاسازی شهری نقش محوری در این آثار دارد. نویسندگان اصفهانی به طرز هنرمندانه ای معماری منحصر به فرد، کوچه پس کوچه ها، میدان ها و خانه های تاریخی اصفهان را در روایت های خود بازتاب می دهند. این فضاسازی ها تنها پس زمینه نیستند، بلکه خود به عنصری فعال در پیشبرد داستان و شکل دهی شخصیت ها تبدیل می شوند. همچنین، بازتاب مناسبات اجتماعی، روابط انسانی، تنوع فرهنگی و آداب و رسوم و باورهای محلی اصفهان، از دیگر ویژگی های سبکی است که در آثار این مکتب به وضوح دیده می شود و نیره شاطری به تحلیل دقیق آن ها می پردازد. این تلفیق زبان و فضا، داستان نویسی اصفهان را به روایتی زنده و ملموس از زندگی و فرهنگ این دیار بدل می کند.

مضامین و دغدغه های محوری

کتاب نیره شاطری، با کاوش در مضامین اصلی آثار نویسندگان اصفهانی، به دغدغه های مشترکی اشاره می کند که در بستری از تحولات اجتماعی و سیاسی ایران شکل گرفته اند. پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، بسیاری از نویسندگان، از جمله آنان که در اصفهان قلم می زدند، با بحران هویت و آشفتگی های سیاسی مواجه شدند. این تحولات، به شکل گیری مضامینی چون تقابل سنت و مدرنیته، جستجوی هویت فردی و جمعی، و بازتاب سرخوردگی های سیاسی در آثارشان انجامید.
از دیگر مضامین مهم که در تحلیل آثار نویسندگان اصفهان توسط نیره شاطری برجسته شده است، می توان به درون کاوی، خویشتن شناسی، سرگشتگی و پریشانی های وجودی اشاره کرد. نویسندگان این مکتب اغلب به ژرفای روان انسان ها نفوذ می کنند و اضطراب ها و هراس های درونی را به تصویر می کشند. جبرگرایی و مرگ اندیشی نیز از دیگر مضامینی است که به طور مکرر در داستان های اصفهانی به چشم می خورد و نگاهی فلسفی به هستی و سرنوشت را القا می کند. در کنار این دغدغه های اگزیستانسیالیستی، بازتاب آداب و رسوم و باورهای محلی اصفهان، به داستان ها رنگ و بویی خاص می بخشد و بر اصالت بومی آن ها می افزاید. نیره شاطری همچنین به تحلیل مفهوم هویت ملی در آثار این نویسندگان می پردازد و نشان می دهد که چگونه نگاه بومی، در نهایت به درکی عمیق تر از هویت ایرانی منجر شده است. او با ارائه نمونه های متعدد از آثار شاخص، چگونگی تنیده شدن این مضامین در بافت روایی داستان ها را آشکار می سازد و به خواننده دیدگاهی عمیق از جهان بینی مکتب داستان نویسی اصفهان می بخشد.

به طور خلاصه، این بخش از کتاب به خواننده این امکان را می دهد که عناصر مشترک و پیوستگی های مضمونی و سبکی را در آثار نویسندگان اصفهان کشف کند و بفهمد که چگونه «اصفهان» تنها یک مکان جغرافیایی نیست، بلکه به یک «مکتب» فکری و ادبی تبدیل شده است که ویژگی های منحصر به فرد خود را دارد.

ساختار پژوهشی و روش شناسی کتاب سیر داستان نویسی معاصر اصفهان

درک ساختار و روش شناسی یک اثر پژوهشی، به همان اندازه که درک محتوای آن اهمیت دارد، برای مخاطبان جدی و پژوهشگران حیاتی است. نیره شاطری در کتاب سیر داستان نویسی معاصر اصفهان، با رویکردی مستند و تحلیلی، مسیری روشن را برای تحلیل آثار نویسندگان اصفهان برگزیده است. این بخش از مقاله به تشریح چارچوب علمی و متدولوژی کتاب می پردازد و نشان می دهد که چگونه نویسنده توانسته است یک مطالعه جامع و منسجم را در این زمینه انجام دهد.

فصل بندی کتاب

کتاب نیره شاطری به سه فصل اصلی تقسیم می شود که هر یک به جنبه ای از سیر داستان نویسی معاصر اصفهان می پردازد و در کنار هم، ساختاری منطقی و پیوسته را تشکیل می دهند:

1. فصل اول: کلیات: در این بخش، نویسنده به معرفی مفاهیم پایه و تعاریف کلیدی می پردازد که در ادامه کتاب مورد استفاده قرار می گیرند. این فصل، چارچوب نظری لازم را برای فهم مباحث بعدی فراهم می کند و خواننده را با اصطلاحات و رویکردهای تحلیلی آشنا می سازد.
2. فصل دوم: پیشینه: این فصل به بررسی ریشه ها و عوامل تاریخی، فرهنگی و اجتماعی مؤثر در شکل گیری مکتب داستان نویسی اصفهان اختصاص دارد. نیره شاطری در این بخش، تاریخچه داستان نویسی مدرن در ایران را مرور کرده و سپس به طور خاص به نقش اصفهان و عناصر فرهنگی آن در پرورش نویسندگان می پردازد.
3. فصل سوم: نقد و تحلیل محتوای داستان های نویسندگان اصفهان: این بخش، هسته اصلی پژوهش را تشکیل می دهد و نویسنده در آن به واکاوی عمیق آثار پنج نویسنده شاخص (جمالزاده، صادقی، گلشیری، کلباسی، اخوت) می پردازد. این فصل به صورت زیرشاخه هایی، هر نویسنده را جداگانه بررسی کرده و سپس به تحلیل عناصر بومی در آثار نویسندگان نسل اول، دوم و سوم اصفهان می پردازد.

این فصل بندی دقیق، به خواننده کمک می کند تا مرحله به مرحله با پژوهش همراه شود و از کلیات به جزئیات ورود کند.

رویکرد نقد و تحلیل نیره شاطری

نیره شاطری در کتاب سیر داستان نویسی اصفهان، رویکردی چندوجهی را برای نقد و تحلیل آثار برگزیده است. او از منظر بوم شناسی ادبی، به بررسی چگونگی تأثیر محیط و فرهنگ اصفهان بر آثار نویسندگان می پردازد. این رویکرد به خواننده اجازه می دهد تا نه تنها داستان ها را به عنوان متونی ادبی، بلکه به عنوان محصولاتی از یک بستر فرهنگی خاص ببیند.

روش شناسی او شامل بررسی دقیق ابعاد مختلف داستان ها می شود:

• ساختار و محتوا: تحلیل چگونگی سازماندهی وقایع و ایده های مرکزی در هر اثر.
• زبان و تکنیک: واکاوی شیوه نگارش، انتخاب واژگان، و استفاده از آرایه های ادبی و شیوه های نوین داستان نویسی.
• روایت و زاویه دید: بررسی انواع راوی و تأثیر آن بر درک مخاطب از داستان.
• موضوع و مضمون: شناسایی دغدغه ها و ایده های اصلی که نویسندگان در پی بیان آن ها بوده اند.
• شخصیت پردازی: تحلیل چگونگی خلق شخصیت ها و عمق بخشی به آن ها.

نیره شاطری، در طول تحلیل آثار نویسندگان اصفهان، به طور ویژه بر «جریان سازی» و «ساختارشکنی» در آثار مورد مطالعه تأکید می کند. او نشان می دهد که چگونه این نویسندگان، با جسارت و نوآوری، قالب های سنتی داستان نویسی را شکسته و افق های تازه ای را پیش روی ادبیات معاصر ایران گشوده اند. همچنین، یکی از اهداف مهم این پژوهش، تحلیل گرایش این نویسندگان به مفهوم هویت ملی است. شاطری به خوبی تبیین می کند که چگونه عناصر بومی اصفهان، به جای محدود کردن، به تقویت و غنای هویت ملی در آثار این نویسندگان کمک کرده است. این رویکرد جامع و دقیق، «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان» را به یک مرجع ارزشمند و قابل استناد برای پژوهشگران ادبیات تبدیل می کند.

کتاب نیره شاطری با فصل بندی منظم و رویکردی تحلیلی به بوم شناسی، ساختار، زبان و مضامین، نه تنها به نقد آثار می پردازد، بلکه به خواننده درکی عمیق از جریان سازی و تأثیر نویسندگان اصفهان بر هویت ملی می بخشد.

نتیجه گیری: اهمیت مطالعه این کتاب برای درک ادبیات معاصر ایران

کتاب «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان: از جمالزاده تا اخوت» نوشته نیره شاطری، یک دستاورد پژوهشی برجسته در حوزه ادبیات معاصر ایران به شمار می رود. این اثر، فراتر از یک معرفی صرف، یک تحلیل جامع و عمیق از جریان مهمی است که در قلب فرهنگی ایران شکل گرفته و مسیر داستان نویسی مدرن فارسی را به شکل چشمگیری تحت تأثیر قرار داده است. ارزش اصلی این کتاب در آن است که با دقت و وسواس علمی، به شناسایی، دسته بندی و واکاوی آثار نویسندگان اصفهانی می پردازد و عناصر بومی و مضامین مشترک آن ها را به روشنی تبیین می کند.

این پژوهش، خلأ مهمی را در زمینه مطالعه مکاتب داستان نویسی بومی ایران پر می کند. در گذشته، شاید کمتر به جریان های ادبی منطقه ای به این عمق و با این گستردگی پرداخته شده بود، اما نیره شاطری با تأکید بر نقش بی بدیل اصفهان و نویسندگان آن، به اثبات می رساند که چگونه ادبیات محلی می تواند سنگ بنای رشد و اعتلای ادبیات ملی باشد. او نشان می دهد که نوآوری ها، ساختارشکنی ها و دغدغه های فرهنگی و اجتماعی که در آثار نویسندگان اصفهان بازتاب یافته، نه تنها محدود به یک اقلیم خاص نیست، بلکه جنبه های جهانی و فراگیر نیز دارد.

مطالعه این کتاب برای هر علاقه مند به ادبیات فارسی، به ویژه دانشجویان و پژوهشگران، تجربه ای غنی و روشنگرانه خواهد بود. این اثر به آن ها کمک می کند تا با ریشه های تحولات ادبی، تأثیر متقابل فرهنگ و ادبیات، و نقش نویسندگان برجسته در شکل دهی به هویت ادبی ایران آشنا شوند. نیره شاطری با ارائه تحلیل های دقیق از سبک، زبان، و مضامین آثار جمالزاده، صادقی، گلشیری، کلباسی و اخوت، دریچه ای نو به جهان پربار این نویسندگان می گشاید و به خواننده دیدگاهی عمیق تر از پیچیدگی ها و زیبایی های داستان نویسی اصفهان ارائه می دهد. این کتاب، بی شک، به عنوان یک مرجع معتبر و ارزشمند در کتابخانه هر پژوهشگر ادبی و هر دوستدار ادبیات معاصر ایران جایگاهی ویژه خواهد داشت و مسیر را برای مطالعات آتی در این حوزه هموار می کند.

این کتاب گنجینه ای از تحلیل های دقیق درباره مکتب داستان نویسی اصفهان است و به درک عمیق تر از نقش نیره شاطری در برجسته سازی این جریان ادبی کمک می کند.

در نهایت، کتاب «سیر داستان نویسی معاصر اصفهان: از جمالزاده تا اخوت» دریچه ای ارزشمند به جهان پربار داستان نویسی اصفهان و نقش بی بدیل آن در تحولات ادبیات معاصر فارسی است.