تقویت ارتباط کلامی میان والدین و فرزندان از طریق بازی

بازی کارتها و تقویت مهارت‌های کلامی کودک

از نظر بسیاری از والدین هوش صرفاً شامل توانایی خواندن، نوشتن، ریاضی و به طور کلی فعالیت قوی در مدرسه می‌شود. این در حالی است که هوش جنبه‌های مختلفی را تشکیل می‌دهد که یکی از مهم‌ترین آنها هوش کلامی است. عواقب عدم پیشرفت مهارت‌های کلامی بسیار جدی تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. به عنوان مثال، تحقیقات نشان می‌دهند توانایی‌های کلامی پایین‌تر به افزایش ، و ناتوانی در ابراز احساسات در کودک پیش دبستانی می‌انجامد. علاوه بر این، کودکانی که مهارت‌های کلامی ضعیفی دارند معمولاً در شرکت در بازی‌های گروهی مشکل دارند و انزوای بیشتری را تجربه می‌کنند که به یادگیری، رشد و روابط اجتماعی آنها آسیب می‌زند.

انزوا و شرکت نکردن کودک در جمع ها، ممکن است تمایل کودک به خشونت و اختلال در آینده را افزایش دهد. همچنین، تحقیقات بلند مدت نشان می‌دهند کودکانی که از سنین پایین پرخاشگری می‌کنند، بیشتر در معرض خطر بزهکاری، اعتیاد، خشونت خانگی (به عنوان مجرم و قربانی) و خودکشی هستند. همین تحقیقات نشان می‌دهند کار بر روی رشد مهارت‌های حرکتی، کلامی، روانی و اجتماعی کودکان در سال‌های پیش از دبستان به بهبود عملکرد آموزشی کودک در سال های بعد می‌انجامد.

بر این اساس، واضح است که مهارت‌های کلامی بخش مهمی از رشد کودک و همچنین سلامت عاطفی و روانی آن‌هاست. احتمالاً وقتی صحبت از رشد می‌شود قصه گویی از سوی والدین به عنوان یکی از گزینه‌ها به فکر همه می‌رسد. اما کمتر کسی به به عنوان فرصتی برای رشد خلاقیت و قدرت کلام کودک فکر می‌کند.

از این رو، یکی از بهترین تکنیک‌های رشد و پرورش مهارت‌های کلامی کودکان بازی با کارت‌های تصویری و تشویق کودک به داستان گویی بر اساس تصاویری است که می‌بیند. با این روش بچه‌ها فرصتی پیدا می‌کنند تا داستان‌های خودشان را برای بزرگسالان بسازند و خلاقیت و دایره واژگانی خود را توسعه دهند. برای این کار، آن‌ها باید طرحی جالب، شخصیت‌های منحصربه‌فرد و ویژگی‌های آن‌ها را ارائه کنند، و پیشاپیش به «اتفاقی که در این داستان می‌افتد» فکر کنند.

جهت خرید لباس پلیس یگان ویژه، لباس پلیس و دریافت لیست قیمت لباس پلیس راهنمایی و رانندگی می توانید به سایت آسنا شاپ مراجعه نمایید.

چرا قصه گویی توسط کودک می‌تواند به تقویت مهارت‌های کلامی او کمک کند؟

این دقیقاً مربوط به مهارت‌های زبانی منفعل و فعال است. وقتی شما داستانی را برای کودک می‌خوانید و او واژه جدیدی را می‌شنود، این واژه به دایره واژگانی منفعل او اضافه می‌شود. زمانی که کودک بتواند این واژه را در یک موقعیت به کار ببرد، آن را به دایره واژگانی فعال خود افزوده است و از این پس بهتر می‌تواند از آن در زمینه واقعی زندگی استفاده کند.

در این تکلیف، مربی تلاش می‌کند کودک را تشویق کند تا جزئیات هر چه بیشتری را در مورد تصاویر بیان کند و داستان کامل‌تری از دل آن بیرون بیاید. ضرورت ندارد که تصاویر ارتباط خاصی با هم داشته باشند. کودکان آنقدر ذهن خلاقی دارند که می‌توانند از دل تصاویر به ظاهر بی ارتباط نیز زیباترین داستان را خلق کنند.

 ارتباط کودک با والدین :راه‌های ارتباطی مثبت بین والدین و فرزندان خود

در زمان برقراری ارتباط، اطلاعات به طور متقابل بین والدین و فرزندان منتقل می‌شود. ارتباط می‌تواند کلامی و یا غیر کلامی باشد. نمونه ارتباط کلامی مانند صحبت کردن اشخاص با یکدیگر و ارتباط غیر کلامی مانند اخم کردن می‌باشند. همچنین ارتباط می‌تواند مثبت، منفی، مؤثر یا غیر مؤثر باشد. برقراری ارتباط کودک با والدین به صورت مؤثر از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.

کودکان بوسیله مشاهده رفتار والدین نحوه برقراری ارتباط را می‌آموزند. در صورتی که رفتار والدین صمیمی و مثبت باشد، احتمال برقراری ارتباط کودک با والدین به صورت مؤثر افزایش پیدا می‌کند. مهارت‌های ارتباطی مناسب بر تمامی مراحل زندگی کودک تأثیر مثبت می‌گذارد. طرز تفکر و عقاید کودکان بر اساس نحوه ارتباط والدین با کودک شکل می‌گیرد. ارتباط مؤثر و مثبت والدین با کودک نشان‌دهنده احترام والدین نسبت به کودک می‌باشد. در نتیجه کودکان احساس می‌کنند که از جانب پدر و مادر مورد حمایت هستند و اعتماد به نفسشان افزایش پیدا می‌کند. از طرف دیگر، ارتباط غیر مؤثر یا منفی باعث می‌شود تا اعتماد به نفس کودک کاهش پیدا کند.

راه‌های برقراری ارتباط مثبت بین والدین و کودک

راه‌های برقراری ارتباط مثبت بین والدین و کودکان شامل موارد زیر می‌باشند:

برقراری ارتباط مؤثر با کودک در سنین پایین

والدین بایستی ارتباط صمیمی و مؤثر را در سنین پایین کودک آغاز کنند. زمانی که کودک سوالی داشته باشد و یا تمایل به صحبت کردن داشته باشد، پدر و مادر باید برای پاسخ‌گویی به کودک آماده و حاضر باشند. همچنین والدینی که عشق و درک زیادی نسبت به کودکان خود دارند، زمینه را برای برقراری ارتباط مؤثر آماده می‌کنند. کودکانی که از جانب والدین مورد حمیت قرار می‌گیرند بیشتر تمایل دارند که احساسات و نگرانی‌های خود را با والدین به اشتراک بگذارند. والدین بایستی علاقه خود را به صورت کلامی و غیر کلامی به کودک نشان دهند.

روش‌های ارتباط کلامی و غیر کلامی

والدین می‌توانند به صورت کلامی از طریق صحبت کردن حمایت خود را از کودک نشان دهند. پدر و مادر بایستی سعی کنند که برای تشویق کودک خود از پیام‌های مثبت استفاده کنند. برای مثال اگر کودک پس از پایان بازی اسباب‌بازی‌های خود را مرتب کند، والدین می‌توانند به او بگویند : از این که اسباب‌بازی‌های خودت را مرتب می‌کنی بسیار خوشحالم. پدر و مادر باید در مورد نوع کلماتی که استفاده می‌کنند و نحوه بیان کردن آن  بسیار مراقب باشند. هر نوع جمله‌ای که والدین به کودک خود بیان می‌کنند نشان‌دهنده احساس آن‌ها نسبت به کودک می‌باشد.

برای مثال اگر یکی از والدین به کودک خود بگوید : مزاحمم نشو. فعلاً کار دارم، امکان دارد کودک تصور کند که خواسته‌ها و نیازهایش بی‌اهمیت هستند. والدین همچنین می‌توانند به صورت غیر کلامی از طریق حالت‌ها و حرکات دست و صورت حمایت خود را از کودک نشان دهند. پدر و مادر نباید رفتارهایی مانند فریاد زدن یا عدم توجه به کودک را از خود بروز دهند. چنین رفتارهایی مانع از برقراری ارتباط مؤثر کودک با والدین می‌شود.

ارتباط با کودک متناسب با سطح کلامی و جسمانی

در زمان برقراری ارتباط، والدین بایستی از نظر کلامی و جسمانی متناسب با وضعیت کودک رفتار کنند. از نظر کلامی، پدر و مادر باید از زبان و جملاتی استفاده کنند که کودک بتواند به راحتی منظور آن‌ها را درک کند. به این منظور بایستی از کلمات و جملات ساده در مکالمه استفاده شود. از لحاظ جسمانی والدین نباید در زمان برقراری ارتباط در حالت ایستاده با کودک صحبت کنند. پدر و مادر بایستی جهت برقراری ارتباط چشمی در زمان صحبت کردن با کودک در حالت نشسته و یا خمیده قرار بگیرند. در نتیجه کودک در زمان برقراری ارتباط با والدین احساس صمیمیت می‌کند.

گوش دادن به حرف‌های کودک

گوش دادن به حرف‌های کودک در برقراری ارتباط مؤثر از اهمیت به سزایی برخوردار است. زمانی که والدین به حرف‌های کودک خود با دقت گوش می‌دهند، درواقع به او نشان می‌دهند که به حرف‌هایش علاقه‌مند هستند و به آن چه که می‌گوید اهمیت می‌دهند. در مورد گوش دادن به حرف‌های کودکان بایستی به نکات زیر توجه شود:

برقراری ارتباط چشمی

والدین با برقراری ارتباط چشمی به کودکان خود نشان می‌دهند که برای حرف‌های آنان اهمیت قائل هستند. در صورتی که ارتباط چشمی به طور کامل برقرار نشود، امکان دارد کودکان این طور برداشت کنند که پدر و مادر به گفته‌های آنان اهمیت نمی‌دهند و به شنیدن حرف‌هایشان علاقه‌ای ندارند.

توجه کامل به حرف‌های کودک

زمانی که کودکان تمایل به حرف زدن دارند، والدین بایستی به طور کامل به آن‌ها توجه کنند. به این منظور والدین باید کارهای روزمره خود را متوقف کنند و با دقت به حرف‌های کودک گوش دهند. برای مثال در صورتی که کودک تمایل به صحبت داشته باشد ولی والدین همچنان به خواندن روزنامه یا تماشای تلویزیون ادامه دهند، امکان دارد کودک تصور کند که پدر و مادر علاقه‌ای به صحبت‌های او ندارند. در صورتی که والدین زمان کافی برای صحبت با کودک نداشته باشند، می‌توانند زمان دیگری را در طول روز برای صحبت با کودک در نظر بگیرند.

کمک به حفظ تمرکز کودک در زمان صحبت کردن

والدین بایستی از قطع کردن صحبت کودک اجتناب کنند تا کودک بتواند در زمان برقراری ارتباط به طور کامل تمرکز داشته باشد. پدر و مادر همچنین می‌توانند با لبخند زدن به کودک در زمان برقراری مکالمه، او را تشویق به صحبت کردن کنند. قطع کردن صحبت در زمان برقراری ارتباط باعث می‌شود تا تمرکز کودک کاهش پیدا کند و در نتیجه ارتباط کودک با والدین به طور مؤثر انجام نمی‌شود.